یکی از ژانرهای پرطرفدار فیلم، ژانر ورزشی است که در فیلم های سراسر دنیا اهمیت زیادی دارد. اما این ژانر در سینمای ایران مغفول مانده و بیشتر سینماگران برای ساخت فیلم خود روی انتخاب موضوعات ورزشی تمرکز نمی کنند. اما در تاریخ سینمای ایران، کارگردانانی هم هستند که به دریا فکر کرده و موضوع ورزش را برای روایت داستان خود انتخاب کرده اند و برخی از این فیلم ها جزو ارزشمندترین آثار تاریخ سینمای ایران هستند از در ادامه این مقاله تعدادی از بهترین فیلم های ورزشی را معرفی می کنیم و نگاهی گذرا به داستان ها و داستان های آنها خواهیم داشت.

فیلم های ورزشی ایرانی

فیلم های درام ایرانی تولید شده در تاریخ سینمای ایران به طور کلی به دو دسته تقسیم می شوند. گروهی از آن ها فیلم هایی هستند که ستاره های زیادی در آن حضور دارند و بخشی از تاریخ بازیکنان را روایت می کنند و دسته دوم فیلم هایی هستند که به عنوان درام ورزشی شناخته می شوند و روح ورزش را در بطن روایت یک داستان اجتماعی دارند. در ادامه با چند نمونه از فیلم های ورزشی سینمای ایران آشنا می شویم.

با آگاهی از گلامورزا بگذرید.

این فیلم به کارگردانی بهرام توکلی در سال ۱۳۹۶ ساخته شد و یکی از بهترین فیلم‌های ورزشی ایران در تاریخ سینما محسوب می‌شود. همانطور که از نام این فیلم پیداست، شاهد داستان زندگی شخصی و ورزشی جهان پهلوان تختی، ورزشکار اسطوره ای ایران خواهیم بود. داستان این فیلم که علت اصلی خودکشی کشتی گیر مشهور ایرانی را بررسی می کند، با خواندن وصیت نامه تهتی آغاز می شود. در فیلم شاهد فلاش بک هایی از دوران کودکی تا نوجوانی و میانسالی غلامرضا تختی هستیم.

در این فیلم وضعیت بد مالی و فقر شدید غلامرضا تختی در دوران کودکی و زندگی او در حلبی آباد جنوب تهران را می بینیم که با نحوه ورود او به دنیای کشتی، موفقیت های ورزشی، مشکلات و مشکلاتی که در طول این مدت با آن مواجه بوده ادامه دارد. کل فیلم راه به او گفته شد. قسمت آخر این فیلم که در مورد اختلافات او با همسرش و نحوه جدایی او صحبت می کند، برای یافتن دلیل اصلی خودکشی تختی نمایش داده می شود.

وقتی خبر ساخت غلامرضا تختی توسط بهرام توکلی منتشر شد، بسیاری از منتقدان و سینماگران بر این باور بودند که این فیلم به خوبی برخی از بیوگرافی سلبریتی های ایرانی نخواهد بود. بزرگترین دلیل این نگرش در میان اهالی سینما عدم استقبال از ساخته مشترک جهان پهلوان تکتی، علی حاتمی و بهروز افکامی است.

اما بهرام توکلی با این فیلم ثابت کرد که فیلمنامه نویس با استعدادی است و توانسته زندگی نامه جهان پهلوان تهتی را به عنوان یکی از بهترین فیلم های ورزشی ایران در قالب یک درام تاثیرگذار بنویسد. یکی از لحظات حاشیه ای این فیلم که می توان به آن اشاره کرد، واگذاری نقش گلمرضا تهتی به امیر جدیدی بود که مدتی در جلسات و گردهمایی های تیم ملی کشتی فرنگی شرکت می کرد اما به دلایلی این تصمیم لغو شد. تغییر کرد و امیر جدیدی بازی کرد. این کار نکرد.

فیلم عرق سرد

یکی دیگر از فیلم‌های ورزشی ایرانی به کارگردانی سهیل بیراگی در سال 1395، داستان افروز اردستانی، کاپیتان تیم ملی فوتسال ایران را روایت می‌کند که موفق به کسب عنوان خانم شد. گل در فینال ملی.

این فیلم داستان افروز اردستان را روایت می‌کند که چند روز قبل از اعزام بازیکنان و تیم فوتبال بانوان ایران به مسابقات جام جهانی، متوجه بازیکنان و تیم فوتبال بانوان ایران شد. همسرش محروم شد و نتوانست او را در جام جهانی همراهی کند.

همسر افروز اردستانی مجری معروف تلویزیون است که برنامه های مذهبی و عرفانی در تلویزیون اجرا می کند. تعلیق افروز توسط همسرش ماجراها و مشکلاتی را ایجاد می کند که در آن دو و دوستانش به خوبی کنار می آیند.

در زمان پیش تولید این فیلم شایعاتی به گوش می رسید که داستان این فیلم درباره زندگی حرفه ای نیلوفر اردلان کاپیتان سابق تیم فوتسال بانوان ایران است. اما پس از فیلمبرداری و اکران این فیلم در سینماها مشخص شد که این شایعات تا حدودی صحت دارد و سهیل بیراگی و گروه سازنده فیلم عرق سرد بخشی از شخصیت اصلی فیلمشان افروز اردستانی را از زندگی نیلوفر اردلان گرفتند.

فیلم های خارجی

یکی از متنوع ترین فیلم های ورزشی ایرانی به کارگردانی ظفر پناهی در سال 1383 به موضوعی اجتماعی مرتبط با ورزش می پردازد. این فیلم داستان دخترانی را روایت می‌کند که عاشق فوتبال هستند اما اجازه ورود به ورزشگاه و تماشای مسابقات فوتبال را ندارند.

در این فیلم، برخی از زنان عاشق فوتبال برای تماشای بازی نهایی انتخابی جام جهانی بین ایران و بحرین به استادیوم می روند، خود را مبدل می کنند و سعی می کنند با پیراهن پسرانه وارد ورزشگاه شوند. این زنان یک روز قبل از ورود به ورزشگاه توسط مسئولان ورزشگاه کشف و از ورود خودداری کردند. نیروهای امنیتی این زنان را به چند پلیس تحویل دادند تا به کلانتری ببرند اما پس از شکست ایران و صعود به جام جهانی، زنان موفق شدند در وسط خیابانی شلوغ از دست آنها فرار کنند.

لیگ ورزشی ایران

علاوه بر سکوهای سینما که شاهد اکران برخی فیلم های ورزشی ایرانی بوده است، مخاطبان تلویزیون نیز در سال های اخیر سریال هایی با داستان های ورزشی از این رسانه را دیده اند. در زیر تعدادی از بهترین سریال های ورزشی را می شناسیم.

به افتخار سریال

این سریال را می توان اولین سریال فوتبالی تلویزیون دانست که در سال 1377 از شبکه سوم سیما پخش شد. سیروس مقدم کارگردانی این سریال را به نویسندگی سعید سلطانی برعهده داشت که داستان یک مربی بزرگ و با اخلاق فوتبال را روایت می کند که می خواهد به خم نشوید. خواسته های مافیای فوتبال به همین دلیل این مربی از سرمربیگری تیم لیگ یک استعفا داد و به لیگ 3 رفت و با همه مشکلات موفق شد با این تیم به فینال جام حذفی باشگاه های کشور راه یابد.

سریال پژمان

در تاریخ سینما و تلویزیون ایران یکی دیگر از سریال ها و فیلم های ورزشی موفق ایرانی است که در ژانر کمدی مورد توجه بسیاری از بینندگان قرار گرفته است. نویسنده این سریال که در سال 1392 از شبکه سه سیما پخش شد، نویسنده مهراب قاسم خانی، کارگردانی سروش صحت و پژمان جمشیدی، بازیکن سابق تیم فوتبال پرسپولیس نقش اول را بر عهده دارند.

همانطور که از نام این سریال مشخص است، زندگی فوتبالی پژمان جمشیدی موضوع اصلی داستان است که به شکلی سرگرم کننده روایت می شود. پژمان جمشیدی که چهار فصل متوالی و با وجود تلاش فراوان او و مدیر برنامه هایش نتوانست در ترکیب هیچ تیمی ظاهر شود، همچنان به شهرت و محبوبیت خود چنگ زده است. در این سریال پژمان سعی می کند با مدیر برنامه هایش تیمی مناسب پیدا کند و با آن شروع به بازی کند و اتفاقات جالبی در انتظار او و مدیر برنامه است.

دزد زنجیری

بدون شک یکی از بهترین سریال های ورزشی ایران ساخته کارگردان جوان و استاد سینمای ایران محمد کارت است که با فیلم زیبای «پروانه شنا» شهرت دارد. این سریال در سال 1401 در 20 قسمت از شبکه نمایش خانگی پخش شد و با استقبال چشمگیر بینندگان مواجه شد. این سریال یک درام اجتماعی و جنایی است که مضمونی ورزشی نیز دارد و توانسته داستان شخصیت هایش را به خوبی و زیبایی روایت کند.

این سریال داستان جوانی به نام جاوید را روایت می کند که در مناطق جنوبی تهران در گل و لای می جنگد. جاوید که پس از مهاجرت به خارج از کشور عاشق دختری به نام ابرا می شود، سعی می کند به تیم ملی کشتی بپیوندد و با قهرمانی در جام جهانی، جذابیت خود را دو چندان کند.

 

کبد چرب یکی از مشکلات جدی و شایع در دوران بارداری است که می‌تواند عوارض قابل توجهی برای مادر و جنین به همراه داشته باشد. این مقاله به بررسی علت‌ها و درمان‌های کبد چرب در دوران بارداری می‌پردازد تا اطلاعات مفیدی را برای زنان باردار و خانواده‌هایشان فراهم کند.

 

 

علت کبد چرب در بارداری

کبد چرب در بارداری یا استئاتوز کبدی بارداری، زمانی رخ می‌دهد که چربی‌ها در سلول‌های کبد انباشته می‌شوند. علت اصلی این مشکل به طور دقیق شناخته نشده است، اما عوامل ژنتیکی و هورمونی نقش مهمی در بروز آن دارند.

• تغییرات هورمونی: بارداری باعث تغییرات هورمونی گسترده‌ای در بدن می‌شود. افزایش هورمون‌های استروژن و پروژسترون می‌تواند متابولیسم چربی‌ها را تحت تأثیر قرار دهد و منجر به تجمع چربی در کبد شود.
• ژنتیک: برخی از زنان به دلیل وجود ژن‌های خاص، بیشتر در معرض کبد چرب بارداری هستند. این زنان ممکن است دارای نقص‌های آنزیمی باشند که متابولیسم چربی‌ها را مختل می‌کند.
• دیابت بارداری: زنان مبتلا به دیابت بارداری یا کسانی که سطح قند خون بالایی دارند، بیشتر در معرض خطر کبد چرب هستند.

 

علائم کبد چرب در بارداری

علائم کبد چرب در بارداری می‌تواند متفاوت باشد و برخی از زنان ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند. با این حال، علائم شایع شامل موارد زیر است:

1. خستگی شدید: خستگی غیرعادی و شدید می‌تواند نشانه‌ای از کبد چرب باشد.
2. درد در ناحیه بالای راست شکم: درد یا ناراحتی در این ناحیه می‌تواند به کبد چرب اشاره کند.
3. تهوع و استفراغ: این علائم معمولاً در اواخر بارداری بیشتر دیده می‌شوند.
4. زردی: زردی پوست و چشم‌ها نشان‌دهنده مشکل جدی کبدی است.

 

تشخیص

تشخیص کبد چرب در بارداری به کمک آزمایش‌های خونی، سونوگرافی و در برخی موارد بیوپسی کبد انجام می‌شود. آزمایش‌های خونی معمولاً افزایش آنزیم‌های کبدی را نشان می‌دهند که نشانه‌ای از آسیب کبدی است.

 

درمان

درمان کبد چرب در بارداری شامل مراقبت‌های پزشکی و تغییرات در سبک زندگی است.

• مراقبت پزشکی: بستری شدن در بیمارستان ممکن است لازم باشد تا شرایط مادر و جنین به دقت پایش شود. در موارد شدید، ممکن است نیاز به زایمان زودرس باشد تا خطرات برای مادر و جنین کاهش یابد.
• تغذیه و رژیم غذایی: تغذیه مناسب و متعادل نقش مهمی در مدیریت کبد چرب دارد. پزشک ممکن است توصیه‌هایی برای کاهش مصرف چربی‌ها و افزایش مصرف میوه‌ها و سبزیجات ارائه دهد.
• کنترل قند خون: کنترل قند خون به ویژه در زنان مبتلا به دیابت بارداری بسیار مهم است. این امر می‌تواند با رژیم غذایی مناسب و در صورت لزوم مصرف داروهای مناسب انجام شود.
• استراحت و مدیریت استرس: استراحت کافی و کاهش استرس می‌تواند به بهبود وضعیت کبد کمک کند.

 

پیشگیری

پیشگیری از کبد چرب در بارداری می‌تواند با رعایت نکات زیر انجام شود:

1. تغذیه سالم: مصرف غذاهای سالم و متعادل و پرهیز از غذاهای پرچرب و فرآوری‌شده.
2. ورزش منظم: ورزش منظم و فعالیت‌های بدنی مناسب بارداری.
3. پایش منظم پزشکی: مراجعه منظم به پزشک و انجام آزمایش‌های مورد نیاز برای پایش سلامت کبد.

 

سخن پایانی

کبد چرب در بارداری یک مشکل جدی است که نیاز به مراقبت و مدیریت دقیق دارد. با تشخیص زودهنگام و درمان مناسب، می‌توان خطرات آن را کاهش داد و بارداری سالم‌تری را تجربه کرد. از این رو، آگاهی از علائم و عوامل خطر و مراجعه به موقع به پزشک از اهمیت بالایی برخوردار است. شما می‌توانید برای پیدا کردن یک متخصص گوارش و کبد خوب در ایران به وبسایت گوارش ایران سر بزنید.

بسیاری از زنان تمایل به تغییر در ظاهر خود دارند و به همین دلیل گاهی اوقات در ظاهر خود با هم تفاوت دارند. یکی از چیزهایی که چهره را تغییر می دهد، مو است که این روزها بسیار طرفدار دارد. یکی از رایج ترین انواع ریزش مو، ریزش موی دائمی است که به چرخه شش ماهه معروف است. برای آشنایی با نحوه فردائم در منزل با آموزشگاه و آکادمی خانه عروس همراه باشید.

در این روش موها با استفاده از مواد شیمیایی فر می شوند.

موها را برای فرهای دائمی آماده کنید

نوع موی خود را بشناسید

نوع و حالت مو برای فر کردن دائمی بسیار مهم است و اگر به درستی انجام نشود موهای شما آسیب می بیند. موهای آسیایی، موهای پرپشت، موهای کم حجم و انعطاف پذیری کم در برابر فر کردن مقاوم هستند و بهتر است با قلیایی فر شوند.

موهای معمولی با انعطاف کافی، موهای آسیب دیده و رنگ شده و موهای شکننده باید با اسید ملایم فر شوند. اگر موهایتان آسیب دیده است برای فر کردن دائمی به آرایشگاه بروید.

در مورد مدل مو و نوع فرها تصمیم بگیرید

اگر می خواهید موهایتان را کوتاه کنید، این کار را قبل از رشد موهایتان انجام دهید، زیرا رشد موهایتان را کند می کند. اگر موهای مجعد دارید یا می خواهید موهای خود را رشد دهید، باید بدانید که رشد موهایتان کار آسانی نیست. چند ماه صبر کنید تا موهای شما رشد کند قبل از اینکه بخواهید به طور دائم رشد کنید.

باید در نظر بگیرید که آیا موهای شما از ریشه مجعد است یا کمی فرفری کمتری دارد یا اینکه چه نوع فری است، ریز یا شل یا شل.

پر کردن دائمی مو در سالن زیبایی یا در خانه؟

اگر می خواهید موهای خود را به طور دائم فر کنید، باید بدانید که این کار در خانه امکان پذیر است و هزینه را نیز کاهش می دهد، اما اگر می خواهید موهای خود را بدون دردسر فر کنید، یک آرایشگر حرفه ای فر کنید و این کار را نمی کنید. باید نگران بود نتیجه .

قبل از شروع، باید بدانید که باید زمان زیادی را صرف فر کردن موهای خود و برنامه ریزی برای این محدودیت ها کنید. فرآیند فر کردن مو از 2 تا 4 ساعت طول می کشد و موها را نمی توان تا 24 ساعت حالت داد و موها را تا 48 ساعت نباید شست.

اکستنشن دائمی مو در منزل

از یک دوست کمک بخواهید

اگر خودتان می خواهید موهایتان را از پشت فر کنید، برایتان سخت می شود، اما برای این کار بهتر است از فرد دیگری کمک بگیرید و موهای پشت سر راحت تر و سریعتر هستند. کمک از یک دوست

استفاده از بسته های دائمی آماده فر

از بسته های آماده فر که در خانه می مانند استفاده کنید و این بسته ها را از فروشگاه های لوازم آرایشی معتبر تهیه کنید. اگر مایل به استفاده از این بسته ها هستید، لطفا توضیحات و دستورالعمل های بسته را به دقت مطالعه کنید.

شانه موهای شسته شده است

ابتدا موها را قبل از تعویض. سپس موهای خود را بشویید و از یک بسته پروتئین قوی برای تغذیه موهای خود استفاده کنید. از نرم کننده استفاده نکنید و موهای خود را روشن نکنید، زیرا این کار قوام خوبی ایجاد نمی کند. موهایتان را به آرامی با حوله بشویید و وقتی خشک شد آن را بیرون نیاورید. دوباره موها را با یک خمیر دندان بزرگ بمالید.

رنگ مو دائمی چگونه انجام می شود؟

استفاده از تجهیزات حفاظتی

مواد فرکننده دائمی را به پوست نمالید، به یاد داشته باشید که از این مواد با دستکش پلاستیکی استفاده کنید و ژل مخصوص را به گردن و گوش بمالید. یکی از لباس های خود را که دیگر نیازی ندارید بپوشید و روی آن حوله بیندازید.

شکافتن مو

با استفاده از گیره های پلاستیکی، هر قسمت از مو را جدا کرده و موها را به چهار قسمت مساوی تقسیم کنید.

قرار دادن گیاه

این میله ها در اشکال و اندازه های مختلفی (مانند بیگودی) وجود دارند که هرکدام یک حلقه خاص را ایجاد می کنند. نوع مورد نظر خود را انتخاب کنید و موها را با دقت بپوشانید

یک محلول فر کردن دائمی روی موهای خود بمالید

به آرامی و آرام محلول فر را روی موها ریخته و ماساژ دهید. مدت کوتاهی صبر کنید تا محلول روی موها اثر کند. به موهایتان دمای مناسب برای فر کردن بدهید.

صاف کردن مو

محلولی را که روی پوست سرتان ریخته اید با آب گرم موهایتان بشویید.

از یک خنثی کننده حرفه ای استفاده کنید

این محلول موهای شما را شکل داده و تقویت می کند.

سشوار

سر خود را پایین بیاورید و آن را به آرامی تکان دهید، سپس موهای خود را به آرامی خشک کنید. برای خشک کردن موهای خود نیز می توانید از سشوار استفاده کنید، اما 24 ساعت طول می کشد تا موهای شما کاملا خشک شود و در این مدت از برس زدن مو خودداری می کنید.

فواید فر کردن دائمی مو

اگر از موهای صاف خسته شده اید، فر کردن موها باعث می شود موهایتان بهتر به نظر برسد. دخترانی که موهای نازک دارند معمولاً می توانند موهای خود را با فر کردن موهایشان پرتر نشان دهند زیرا فر کردن به موهای شما حجم می دهد. نیاز به آرایش مو را کاهش می دهد و دیگر مجبور نیستید کاری را که برای فر کردن موهای خود انجام می دادید انجام دهید.

مشکل فر کردن موهای دائمی

شما نمی توانید بلافاصله موهای خود را بشویید و باید یکی دو روز بعد از فر کردن موها صبر کنید.

اگر موهای شما به طور معمول خشک است، موهای خود را فر نکنید زیرا فر کردن موها را بیشتر خشک می کند. موهای مجعد و مواد شیمیایی در این فرآیند به لایه بیرونی مو آسیب می رساند و منجر به خشکی و وز می شود.

محتوای خوب به تعدادی استراتژی حرفه ای و ایده های تازه نیاز دارد که بتوان از آنها برای جذب مخاطب استفاده کرد. به طور معمول، محتوا به شکل محتوای متنی، ویدیویی، پادکست، صوتی، تصویری و غیره است و بسته به موضوع و محصول در حال توسعه می تواند یک یا چند فرمت داشته باشد.

تکنیک های بازنویسی محتوا

بازنویسی محتوا به روش های مختلفی انجام می شود. این روش ها با توجه به زمان، هزینه، انرژی، موضوع و سایر پارامترهای خاص متفاوت است.

راه اول: کپی کردن چیزها از جاهای دیگر

برخی از خوانندگان بازنویسی محتوا را مترادف با کپی کردن محتوا می دانند. مشکلی که در بسیاری از وب سایت های کشورمان دیده می شود. و هنگامی که یک محقق برای موضوع خاصی جستجو می کند، همان محتوا را بدون هیچ تغییری در چندین صفحه کپی می کند. در اینجا ما کاری به پایین آوردن اعتبار و جایگاه وب سایت هایی که سعی در کپی کردن مطالب داشتند نداریم. اما به یاد داشته باشید که شما وقت، انرژی و پول جستجوگر را هدر داده اید و او حق دارد از سایت شما قدردانی نکند.

روش دوم: بازنویسی بر اساس درک و درک شخصی از وب سایت های مختلف.

این بهترین راه برای نوشتن محتوای جدید است. ابتدا موضوع مورد نظر خود را جستجو می کنید، سپس تمام سایت های صفحه اول گوگل را باز می کنید و نام هایی را که ذکر می کنند در یک برگه تایپ می کنید حالا که دوباره شروع به تایپ کردید، کجا؟

هر عنوان را حداقل در دو جا بخوانید و آنچه را که می فهمید به زبان خودتان بنویسید. شما نیازی به خواندن و بازنویسی هر جمله ندارید. این بد است. اگر متن بخش را طولانی می‌دانید، آن را پاراگراف به پاراگراف بخوانید و برداشت خود را بنویسید. اگر خودتان در مورد موضوعی اطلاعات بیشتری دارید، آن را نیز بنویسید تا یک مقاله با کیفیت داشته باشید.

 

آلزایمر چیست؟

بیماری آلزایمر یک بیماری ناشی از اختلال مغز است که می‌تواند باعث از دست رفتن حافظه کوتاه مدت و طولانی مدت، کاهش تمرکز و کاهش مهارت‌های تفکر شود. این بیماری به مرور زمان پیشرفت می‌کند و می‌تواند توانایی انجام ساده‌ترین کارها را نیز از افزایش بگیرد. افرادی که مبتلا به این بیماری هستند علائم خاصی را تجربه می‌کنند که توجه به آن‌ها به تشخیص به موقع این بیماری کمک می‌کند. این بیماری در حال حاضر سن مشخصی ندارد و حتی ممکن است افراد در سنین 30 الی 60 سالگی به آلزایمر زودرس مبتلا شوند که بسیار نادر است. در این مقاله قصد داریم هر آن چیزی که نیاز است در مورد بیماری آلزایمر بدانید را به شما توضیح دهیم. بهترین راه برای مقابله، پیشگیری و درمان این بیماری، بالا بردن اطلاعات در آن است. پس این مقاله جامع در مورد آلزایمر را از دست ندهید. این مطلب جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد، در صورت مشکل به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید.

دلایل ابتلا به آلزایمر

تا به امروز به طور دقیق مشخص نشده است که دلیل ابتلا به بیماری آلزایمر چیست؛ اما به طور کلی، زمانی که پروتئین‌های مغز مانند همیشه عمل نکنند و کار سلول‌های مغزی که نورون‌ها نامیده می‌شوند، مختل شود؛ احتمال بروز یک‌سری رویدادها افزایش پیدا می‌کند و ارتباط میان نورون‌ها از دست می‌رود. این موضوع در نهایت منجر به مرگ سلول‌های مغزی می‌شود و اختلالات زیادی را در مغز به وجود می‌آورد. با توجه به تحقیقات انجام شده مشخص شده است که دلیل ابتلا به بیماری آلزایمر می‌تواند ترکیبی از عوامل محیطی، ژنتیک و سبک زندگی باشد که همگی می‌توانند در طول زمان بر عملکرد مغز تاثیر بگذارند. در کمتر از 1 درصد از موارد مبتلا به بیماری آلزایمر، این بیماری ناشی از تغییرات ژنتیکی است که در چنین شرایطی این بیماری در سنین پایین‌تر شروع می‌شود. رشد بیماری آلزایمر سال‌ها قبل از نشان دادن اولین علائم آلزایمر شروع می‌شود. در ابتدا ناحیه‌ای از مغز که حافظه را کنترل می‌کند، درگیر می‌شود و نورون‌های آن ناحیه از بین می‌روند. سپس به مرور زمان مغز کوچک می‌شود و دیگر آن عملکرد اولیه را ندارد. بنابراین به طور خلاصه می‌توان دلایل احتمالی ابتلا به آلزایمر را به صورت زیر بیان کرد:

• تغییرات مرتبط با افزایش سن: یک‌سری تغییراتی مرتبط با افزایش سن به وجود می‌آیند که باعث کوچک شدن مغز، بروز التهاب و آسیب در رگ‌های خونی می‌شوند. این تغییرات می‌توانند به نورون‌ها آسیب وارد کنند و سایر سلول‌های مغز را نیز تحت تاثیر قرار گیرند.
• تغییرات در ژنتیک: ممکن است تغییراتی که در ژن‌ها وجود دارند به یکی از اعضای خانواده منتقل شوند. هر دو بیماری آلزایمر زودرس و دیررس می‌توانند به علت ژنتیک رخ بدهند.
• سبک زندگی: آلزایمر بیماری است که به دلیل تغییر در سبک زندگی رخ می‌دهد. قرار گرفتن در معرض آلاینده‌ها، بیماری‌های قلبی و عروقی، فشار خون بالا، دیابت و چاقی و ابتلا به سکته مغزی و قلبی احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند.

علائم ابتلا به آلزایمر

مهم‌ترین و اصلی‌ترین علامتی که نشان دهنده این بیماری است، از دست دادن حافظه می‌باشد. مشکل در یادآوری رویدادها و مکالمات اخیر از نشانه‌های این بیماری در ابتدای ابتلا هستند و به مرور زمان علائم این بیماری بدتر می‌شوند و علائم دیگری نیز با پیشرفت بیماری ایجاد خواهد شد. در ابتدا افرادی که به این بیماری مبتلا می‌شوند، ممکن است مشکلاتی در به خاطر سپردن چیزهای مختلف داشته باشند. با تشدید علائم آلزایمر، کم کم اطرافیان نیز متوجه علائم این بیماری می‌شوند و تغییرات به وجود آمده را حس می‌کنند. علائم ابتلا به بیماری آلزایمر می‌تواند در گروه‌های مختلفی طبقه‌بندی شود که از جمله آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

از دست دادن حافظه

همه افراد ممکن است در برخی از مواقع دچار نقص حافظه شوند؛ اما افرادی که مبتلا به بیماری آلزایمر هستند، متوجه تشدید علائم از دست دادن حافظه خواهند شد. با گذشت زمان از دست دادن حافظه می‌تواند بر عملکرد افراد در محل کار یا خانه تاثیر زیادی داشته باشد. این دسته از افراد ممکن است با مشکلات زیر مواجه باشند.

• تکرار کردن جملات و سوالات بارها و بارها
• فراموش کردن مکالمات، رویدادها و قرارها
• قرار دادن وسایل در جاهای اشتباه
• گم شدن در جاهای آشنا
• فراموش کردن نام اعضای خانواده و اشیاء روزمره
• مشکل در به یاد آوردن کلمات مناسب برای وسایل مختلف
• عدم امکان شرکت در مکالمات و بیان افکار به صورت موثر

مشکل در تفکر و استدلال

بیماری آلزایمر می‌تواند باعث ایجاد مشکل در تمرکز و قدرت تفکر به خصوص در مفاهیم انتزاعی مانند اعداد شود. این دسته از افراد قادر به انجام کارهای خاصی به طور همزمان نیستند. کارهای مربوط به امور مالی مانند بررسی موجودی دسته چک‌ها، پرداخت به موقع حساب‌ها و … برای آن‌ها مشکل است.

مشکل در قضاوت و تصمیم گیری

بیماران مبتلا به آلزایمر ممکن است قدرت تصمیم گیری محدودی داشته باشند و دیگر مانند گذشته نتوانند در موقعیت‌های خاص روزمره قضاوت معقول داشته باشند. به طور مثال یک فرد ممکن است در محیط‌های اجتماعی انتخاب‌های نامناسبی داشته باشد. یا اینکه برای یک آب و هوای خاص به صورت نامناسب لباس بپوشد. قدرت مواجهه با شرایط خاص در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر سخت‌تر می‌شود. به طور مثال آن‌ها نمی‌دانند که باید چگونه در هنگام سوختن غذا روی اجاق گاز رفتار کنند یا اینکه تصمیم‌گیری در هنگام رانندگی برای آن‌ها سخت می‌شود. آن‌ها ممکن است برای انجام کارهای ساده مانند لباس پوشیدن، حمام کردن و یا رفتن به سرویس بهداشتی نیز دچار مشکل شوند.

تغییرات در شخصیت و رفتار

تغییراتی که در مغز افراد مبتلا به بیماری آلزایمر رخ می‌دهد، می‌تواند روی خلق و خو و رفتار افراد تاثیر زیادی داشته باشد. به طوری که معمولا افراد مبتلا به آلزایمر تغییرات زیر را در شخصیت و رفتار خودشان احساس می‌کنند.

• افسردگی
• از دست دادن علاقه به فعالیت‌های مختلف
• نوسانات خلقی
• گوشه گیر شدن و عدم حضور در اجتماع
• تغییرات در عادات خواب
• خشم و پرخاشگری
• از دست دادن مهارت‌ها
• هذیان گویی

آیا آلزایمر قابل پیشگیری است؟

اگرچه هنوز علت بروز بیماری آلزایمر به طور دقیق مشخص نشده است، اما این بیماری می‌تواند در اثر عوامل محیطی و ژنتیکی رخ دهد و به همین واسطه علائم متفاوتی را نیز به همراه دارد. واقعیت این است که پیشگیری از بیماری آلزایمر به سادگی امکان‌پذیر نیست. چون این بیماری در اثر ژنتیک و سیر طبیعی پیری رخ می‌دهد و نورون‌های مغزی را فعال می‌کند. با این حال سبک زندگی سالم می‌تواند تاثیر زیادی در پیشگیری از این بیماری داشته باشد. افرادی که زندگی سالم، به همراه ورزش روتین دارند و غذاهای مفید و غنی از آنتی اکسیدان‌های مختلف را میل می‌کنند، می‌توانند از بروز بیماری آلزایمر جلوگیری کنند. انجام ورزش‌های مغزی، داشتن شغل مناسب، عدم حضور در آلاینده‌های هوا و … نیز به پیشگیری از این بیماری کمک شایانی می‌کنند.

برای جلوگیری از پیشرفت آلزایمر چه باید کرد؟

در حال حاضر علم در حال پیشرفت زیادی در زمینه کاهش ریسک ابتلا به بیماری آلزایمر است و شواهد مختلفی را از تاثیر سبک زندگی سالم بر روی این بیماری ارائه کرده است. طبق مطالعات انجام شده، به نظر می‌رسد که ورزش منظم و مدیریت فشار خون می‌تواند خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش دهد. همچنین شواهد علمی زیادی وجود دارند که نشان می‌دهند رفتارهای سالم که باعث پیشگیری از سرطان، بیماری‌های قلبی و عروقی و دیابت می‌شوند؛ می‌توانند خطر زوال عقل را نیز کاهش دهند. اقدامات زیر می‌توانند برای جلوگیری از پیشرفت این بیماری موثر باشند.

کاهش استرس

یکی از مهم‌ترین اقداماتی که می‌توانید برای پیشگیری از آلزایمر انجام دهید، کاهش استرس است. استرس خود عاملی برای مختل شدن عملکرد مغز است. اگر در طول روز استرس شدیدی را تجربه می‌کنید، ممکن است نیاز به مراجعه به یک روانشناس داشته باشید.

داشتن خواب کافی و منظم

داشتن خواب منظم و کافی می‌توان باعث کاهش خطر ابتلا به بیماری فراموشی شود و به عملکرد بهتر مغز کمک کند. بنابراین حداقل هر شب به مدت 7 الی 9 ساعت بخوانید.

دوری از دخانیات

اگر سیگار می‌کشید، بهتر است که برای جلوگیری از زوال عقل از سیگار یا دخانیات دیگر استفاده نکنید و علاوه بر آن به سلامت قلب و ریه خودتان توجه ویژه‌ای داشته باشید.

کنترل بیماری‌های زمینه‌ای

در صورت داشتن بیماری‌های زمینه‌ای همچون دیابت، فشار خون بالا، چربی خون بالا و مشکلات قلبی و عروقی، حتما برای درمان آن‌ها اقدام کنید. در صورت درمان چنین بیماری‌هایی، احتمال ابتلا به بیماری آلزایمر نیز کاهش پیدا می‌کند.

داشتن رژیم غذایی سالم

غذاهای تازه، روغن‌های مفید و غنی از ترکیبات مغذی از جمله روغن زیتون و کنجد، غذاهای دریایی و دارای چربی‌های اشباع می‌توانند به پیشگیری از بیماری آلزایمر کمک زیادی کنند. غذاهایی که حاوی ویتامین E و چربی‌های امگا 3 هستند، می‌توانند به درمان آلزایمر کمک کنند.

داشتن زندگی اجتماعی فعال

فعالیت در اجتماع و معاشرت با دیگران، می‌تواند بهترین راهکار برای درمان بیماری آلزایمر باشد. با دوستان و عزیزان خودتان در ارتباط باشید و یک زندگی اجتماعی فعال و بدون سکون داشته باشید.

ورزش کردن روزانه

مهم‌ترین اقدام برای پیشگیری از آلزایمر ورزش کردن است. هر روز ورزش منظم داشته باشید. سعی کنید که ورزش‌هایی که به آن‌ها علاقه‌مند هستید را به صورت روزانه انجام دهید تا هم روحیه بهتری داشته باشید، هم عملکرد قلب و مغز خودتان را بهبود ببخشید.

انجام ورزش‌های مغزی

برای جلوگیری از ابتلا به زوال عقل، باید از مغز خودتان کار بکشید. بازی‌های فکری انجام دهید و به طور مدام در حال یادگیری چیزهای جدید باشید. تمرین حفظ کردن انجام دهید. کارهای مختلفی همچون رقصیدن، شطرنج و تخته نرد را به صورت روزانه انجام بدهید. نواختن موسیقی نیز می‌تواند به شما برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری کمک کند.

در حین آلزایمر چه اتفاقی برای مغز می‌افتد؟

تغییرات میکروسکوپی در مغز مدت‌ها قبل از اینکه اولین علامت آلزایمر را مشاهده کنید، رخ می‌دهد. مغز ما دارای 100 میلیارد سلول عصبی به نام نورون است که هر یک از سلول‌های عصبی می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند تا یک شبکه ارتباطی خاصی را در مغز شکل بدهند. هر گروه از سلول‌های عصبی وظایف خاصی را برعهده دارند. بعضی از آن‌ها درگیر تفکر، یادگیری و به خاطر سپردن هستند و بعضی دیگر به انسان برای بو کردن، شنیدن و دیدن کمک می‌کنند. سلول‌های مغزی مانند یک کارخانه عمل می‌کنند. اطلاعات را دریافت و پردازش می‌کنند و اطلاعات اضافی را دور می‌ریزند. در صورتی که عملکرد این کارخانه‌ها در مغز مشکل پیدا کند، سلول‌های مغزی نمی‌توانند عملکرد مناسبی داشته باشند. زمانی که یک سری از سلول‌های مغزی به دلیل ابتلا به آلزایمر به درستی عمل نمی‌کنند، عملکرد سایر سلول‌های مغزی نیز دچار مشکل می‌شود. با گسترش آسیب در مغز، سلول‌ها توانایی خودشان را برای انجام وظایف خود از دست می‌دهند و در نهایت می‌میرند و تغییرات غیرقابل بازگشت در مغز ایجاد می‌شوند. دانشمندان معتقد هستند که پلاک‌ها و گره‌ها نقش مهمی در ابتلا به بیماری آلزایمر دارند. در واقع این پلاک‌ها و گره‌ها هستند که به نوعی باعث مسدود کردن ارتباط بین سلول‌های عصبی و اختلال در فرآیندهای سلول‌ها می‌شوند. تخریب و مرگ سلول‌های عصبی باعث نارسایی حافظه، تغییرات شخصیتی، مشکلات مختلف برای انجام کارهای روزانه و مشاهده علائم بیماری آلزایمر می‌شود.

چه انتظاری باید از فرد مبتلا به آلزایمر داشت؟

فرد مبتلا به بیماری آلزایمر فقط مسائل مختلف را فراموش نمی‌کند، بلکه با مشکلات مختلف دیگری نیز مواجه می‌شود که شناخت آن‌ها به افراد مراقبت کننده از بیماران مبتلا به آلزایمر کمک زیادی می‌کند. واقعیت این است که باید انتظار پیشرفت بیماری آلزایمر را در افراد مبتلا به این بیماری داشته باشید. این بیماری به مرور زمان رشد می‌کند و حتی باعث می‌شود که توانایی فرد برای انجام کارهای مختلف تحت تاثیر قرار گیرد. افراد مبتلا به بیماری آلزایمر ممکن است کم کم توانایی خودشان را برای انجام تصمیم‌گیری از دست بدهند. آن‌ها ممکن است قادر به برنامه ریزی برای غذا پختن، حمام رفتن و … نداشته باشند. در هنگام رانندگی و انجام کارهای فکری آن‌ها نمی‌توانند به صورت آنی عمل کنند و احتمالا با مشکل مواجه می‌شوند. کم کم قدرت تمرکز برای انجام کارهای روزمره نیز در این دسته از افراد کاهش پیدا می‌کند و ممکن است دیگر بیماران مبتلا به آلزایمر قادر به انجام کارهای روزمره خودشان نباشند. علاوه بر اینکه بیماران مبتلا به آلزایمر توانایی به یاد آوردن بسیاری از چیزها را ندارند، ممکن است با مشکلات دیگری نیز مواجه شوند. پرخاشگری و روحیه نامناسب از جمله مشکلاتی هستند که در اثر ابتلا به این بیماری رخ می‌دهند. علاوه بر این موارد ممکن است بیماران به دلیل کمبود اعتماد به نفس با مشکلاتی همچون افسردگی نیز مواجه شوند و دیگر از نظر روحی نیز نتوانند با بیماری خود مقابله کنند. در این میان انجام هر اقدامی توسط فرد مبتلا به این بیماری طبیعی است؛ چون در اثر شدت گرفتن بیماری برخی از کارها دست افراد مبتلا به بیماری آلزایمر نمی‌باشد.

آلزایمر چگونه زندگی روزمره ما را تغییر می‌دهد؟

بسیاری از افراد تصور می‌کنند که آلزایمر فقط به معنای فراموشی است و افرادی که این بیماری را تجربه می‌کنند، در معرض فراموشی قرار می‌گیرند؛ اما واقعیت این است که با پیشرفت این بیماری کم کم سلول‌های مغزی توانایی خودشان را برای انجام کارهای مختلف از دست می‌دهند و نمی‌توانید مانند گذشته روی امور مختلف تمرکز کنید. ممکن است قادر به انجام چند کار به صورت همزمان نباشید. خستگی جسمی و روحی از جمله علائم این بیماری هستند که در اثر کاهش عزت نفس و اعتماد به نفس رخ می‌دهند. بیماری آلزایمر درد جسمی را به همراه ندارد و می‌توانید مهارت‌های خاصی را مانند آواز خواندن، انجام کارهای روزمره معمولی و … را حتی با وجود ابتلا به این بیماری در خودتان حفظ کنید. خلاصه بگوییم که آلزایمر با وجود اینکه یک بیماری نگران‌کننده است؛ اما اگر بتوانید به درستی آن را با دارو، سبک زندگی سالم، ورزش و … مدیریت کنید، می‌توانید به زندگی عادی خودتان ادامه دهید. فقط کافیست که با این بیماری کنار بیایید و همواره سعی در مقابله با آن داشته باشید.

آیا ورزش کمکی به درمان آلزایمر می‌کند؟

تحقیقات انجام شده نشان می‌دهند که ورزش منظم می‌تواند خطر ابتلا به بیماری زوال عقل را حدود 28 درصد کاهش دهد. با این حال اینکه ورزش چه تاثیری روی درمان بیماری آلزایمر دارد به طور دقیق مشخص نیست؛ اما همانطور که اشاره کردیم برای جلوگیری از تشدید علائم آلزایمر، احساس مفید بودن در اجتماع بسیار مهم است که این احساس می‌تواند با ورزش کردن بدست بیاید.   بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن افرادی که به صورت روزانه ورزش جسمی دارند، به سلامت بدنی خودشان کمک زیادی می‌کنند. تمرکز را در ذهن و مغز افزایش می‌دهند و علائم افسردگی ناشی از آلزایمر و فراموشی را نیز کاهش می‌دهند. بنابراین افرادی که مبتلا به این بیماری هستند، بهتر است که در کنار مصرف غذاهای مفید و پر از ویتامین و آنتی اکسیدان‌های مختلف، از ورزش کمک بگیرند و به صورت روزانه ورزشی که دوست دارند را انجام دهند.

آلزایمر چگونه درمان می‌شود؟

تا به امروز به طور دقیق مشخص نشده است که چگونه می‌توان آلزایمر را به عنوان یک بیماری ناشی از مرگ سلول‌های مغزی درمان کرد. اکثر روش‌های درمانی بیماری آلزایمر در حال حاضر بیشتر روش‌های کنترل این بیماری هستند و بهتر است که افراد مبتلا به این بیماری این واقعیت را بپذیرند که برای درمان راهی به غیر از کنترل و مدیریت علائم این بیماری ندارند. بهترین روش‌های درمان آلزایمر، روش‌هایی‌اند که بتوانند علائم این بیماری را کنترل کنند و از شدت گرفتن علائم آلزایمر جلوگیری کنند. مصرف داروهای مناسب، رعایت رژیم غذایی خوب و همچنین انجام ورزش می‌توانند به درمان این بیماران کمک کنند. در ادامه شما را با روش‌های درمان آلزایمر آشنا می‌کنیم تا اگر مبتلا به این بیماری هستید یا یکی از عزیزان شما در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند، بتوانید علائم آن‌ها را کنترل کنید.

درمان آلزایمر با داروها

داروها می‌توانند علائم ناشی از کاهش عملکرد حافظه و تغییرات شناختی را بهبود ببخشد. در حال حاضر دو نوع دارو برای درمان آلزایمر مورد استفاده قرار می‌گیرند که هر کدام عملکرد متفاوتی دارند.

مهار کننده‌های کولین استراز

این داروها می‌توانند سطح ارتباط سلول‌های مغزی را با یکدیگر تقویت کنند. در واقع این سلول‌ها مانند یک پیام رسان شیمیایی عمل می‌کنند و می‌توانند در اثر بیماری آلزایمر در مغز تحلیل بروند. معمولا افرادی که این داروها را مصرف می‌کنند، علائم بهبودی جزئی را در خود مشاهده می‌کنند. این داروها می‌توانند علائم رفتاری مختلف مانند بی قراری، افسردگی و … را نیز کاهش دهند.

  ممانتین

دسته دیگری از داروهای موجود برای درمان آلزایمر، ممانتین‌ها هستند. این دارو می‌تواند پیشرفت علائم بیماری آلزایمر را از متوسط تا شدید کندتر کند. گاهی اوقات این دارو در ترکیب با مهار کننده‌های کولین استراز مصرف می‌شوند تا اثربخشی خوبی برای درمان افراد مبتلا به بیماری آلزایمر داشته باشد.

 کنترل بیماری آلزایمر در یک محیط امن و حمایتی

بهترین روش درمانی بیماری آلزایمر این است که محیطی امن و حمایتی برای فرد مبتلا به آلزایمر به وجود آورده شود. مراقبین بیمار باید بتوانند روتین زندگی فرد بیمار را حفظ کنند و به او برای داشتن یک سبک زندگی سالم به همراه رژیم غذایی مناسب کمک کنند. این اقدامات می‌توانند به مدیریت علائم بیماران مبتلا به آلزایمر کمک زیادی کنند که از جمله این اقدامات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• یک چک لیست روزانه برای پیگیری دوزهای مصرف داروها تعیین کنید تا بیماران بتوانند راحت‌تر داروهای مورد نیاز روزانه خود را مصرف کنند.
• سعی کنید که بار انجام امور مالی و مدیریت آن‌ها را روی دوش افراد مبتلا به آلزایمر نگذارید.
• روی تلفن همراه فرد مبتلا به آلزایمر یک برنامه برای ردیابی موقعیت مکانی داشته باشید.
• از یک تقویم یا تخته سفید برای پیگیری برنامه‌های روزانه فرد استفاده کنید و عادات فرد را نیز مورد بررسی قرار دهید.
• محیط خانه را امن کنید. وسایلی که باعث ایجاد شلوغی شده‌اند را حذف کنید. فرش‌های ایمن روی زمان قرار دهید و نرده‌های محکمی را برای پله‌ها و حمام‌ها نصب کنید.
• تعداد آینه‌های داخل منزل را کاهش دهید؛ چون افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است تصاویر موجود در آینه را گیج کننده و ترسناک ببینند.
• مطمئن شوید که فرد مبتلا به آلزایمر کارت شناسایی همراه دارد تا در صورت گم شدن او، بتوانید او را پیدا کنید.
• عکس‌های قدیمی و اشیاء معنی‌دار را در اطراف منزل نگهدارید و اجازه دهید تا فرد مبتلا به آلزایمر با نگاه کردن به آن‌ها یاد گذشته بیفتد.

نقش فرد مراقبت کننده از بیمار مبتلا به آلزایمر

فرد مراقبت کننده از بیمار مبتلا به آلزایمر تاثیر زیادی روی رفتارها، نظرات و همچنین کیفیت زندگی بیمار دارد. افرادی که بتوانند به خوبی با بیماران برخورد کنند، می‌توانند روحیه آن‌ها را بهبود ببخشند و از طرفی کیفیت زندگی خود و عزیزان خودشان را افزایش می‌دهند. با توجه به اهمیت نقش مراقبت کننده از بیمار مبتلا به بیماری فراموشی، لازم است که مراقبت‌کنندگان از راهکارهای مناسب برای ارائه خدمات بهتر به بیماران کمک بگیرند تا بتوانند مسئولیت خود را به بهترین شکل اجرا کنند. در ادامه به نقش افراد مراقبت کننده از بیماران مبتلا به آلزایمر اشاره می‌کنیم و راهکارهای مفید برای ارائه مراقبت‌های بهتر به این بیماران را توضیح می‌دهیم.

1.     یادگیری در مورد بیماری آلزایمر

یکی از مهم‌ترین اقداماتی که باید برای ارائه خدمات بهتر به بیماران آلزایمر انجام دهید، این است که در مورد این بیماری بیشتر بدانید. این بیماری یک بیماری پیشرونده است که علائم آن به مرور زمان بدتر می‌شوند و ممکن است احساس کنید که دائما با چالش‌های جدیدی مواجه هستید. درک در مورد این بیماری و اینکه باید چه انتظاراتی از فرد بیمار داشته باشید، به شما برای مراقبت از بهتر بیمار کمک می‌کنند. بنابراین حتما مطالعه بیشتری در مورد این بیماری، مراحل تشدید آن و راه‌های جلوگیری از تشدید آن بخوانید تا بتوانید راحت‌تر به این بیماران کمک کنید.

2.     ایجاد روتین مناسب برای بیمار

یکی از راه‌های مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر برای کاهش علائم این بیماری، ایجاد یک روتین مناسب است. سعی کنید که یک روتین روزانه ثابت برای تقویت حس آشنایی فرد مبتلا به این بیماری استفاده کنید. بیماران مبتلا به فراموشی نمی‌توانند مانند افراد عادی با شرایط جدید خود را تطبیق دهند. به همین خاطر اعمال تغییرات تدریجی می‌تواند بسیار به آن‌ها کمک کند تا زندگی آرام‌تر و باکیفیت‌تری داشته باشند.

3.     برنامه‌ریزی برای انجام فعالیت‌ها

برای اینکه بتوانید راحت‌تر از عزیز خودتان که مبتلا به بیماری آلزایمر است مراقبت کنید، باید برای انجام فعالیت‌ها برنامه‌ریزی مناسبی داشته باشید. به طور مثال برای گوش دادن موسیقی، ورزش کردن، پیاده روی رفتن و یا تمرین روزانه یک برنامه روزانه داشته باشید. در این صورت هم به خودتان هم به فرد مبتلا به این بیماری کمک خواهید کرد.

4.     داشتن ارتباط مداوم

یکی از بدترین عوارض بیماری آلزایمر برای افراد مبتلا، کاهش توانایی این افراد به برقراری ارتباط است. اگرچه این مشکل می‌تواند در همه افراد مبتلا به بیماری آلزایمر رخ بدهد، اما این موضوع نباید باعث شود تا افراد و اعضای خانواده ارتباط خودشان را با بیمار کاهش دهند. افراد بیمار ممکن است در به خاطر سپردن برخی از کلمات خاص مشکل داشته باشند یا اینکه در وسط صحبت کردن تمرکز خود را از دست بدهند. سعی کنید که با بیماران ارتباط چشمی برقرار کنید. در صورت نیاز دست آن‌ها را بگیرید. با صدایی آرام با او صحبت کنید و در صورت نیاز از او سوالاتی بپرسید که جواب بله یا خیر دارند. با تداوم گفتگو و صحبت کردن با بیمار می‌توانید از کاهش توانایی فرد برای صحبت کردن جلوگیری کنید.

5.     تنظیم یک رژیم غذایی مناسب

برای اینکه بتوانید به بیماران مبتلا به زوال عقل کمک کنید و علائم این بیماری را در آن‌ها کاهش دهید، باید یک رژیم غذایی مناسب برای این دسته از بیماران در نظر بگیرید. یک رژیم غذایی مغذی، متعادل و هیدراته می‌تواند برای بیماران مبتلا به زوال عقل بسیار مفید باشد. یکی از موضوعاتی که باید به آن توجه داشته باشید این است که بیماران مبتلا به آلزایمر ممکن است قادر به انجام آشپزی نباشند یا اینکه یادشان برود کدام غذا را چگونه طبخ می‌کردند. از طرفی آن‌ها ممکن است به خاطر نیاورند که آخرین بار چه زمانی غذا میل کرده‌اند. با شدت گرفتن بیماری ممکن است بیماران در جویدن و بلع نیز مشکل پیدا کنند و حتی توانایی بوییدن و چشیدن غذاها را نداشته باشند. بنابراین مراقب این بیماران باید حتما رژیم غذایی حاوی سبزیجات، میوه‌ها، پروتئین، آنتی اکسیدان‌ها را برای آن‌ها برنامه ریزی کنند.

6.     تقویت عزت نفس

افرادی که به بیماری آلزایمر مبتلا می‌شوند، احتمالا با کاهش عزت نفس و اعتماد به نفس خود مواجه می‌شوند. یکی از اقداماتی که می‌توانید برای مراقبت بهتری از این دسته از بیماران انجام دهید، تقویت عزت نفس آن‌ها است. سعی کنید که با راهکارهای زیر اعتماد به نفس بیماران را افزایش دهید.

• بر انجام کارهایی که فرد قادر به انجام آن‌ها است، تمرکز کنید.
• برای چیزی که توسط بیماران به شما ارائه می‌شوند، ارزش قائل باشید و با یک لبخند از آن‌ها حمایت کنید.
• از عکس‌ها برای یادآوری موفقیت‌های فرد استفاده کنید تا او متوجه شود که روزی در جامعه مفید بوده است.
• از صحبت کردن با بیمار مبتلا به زوال عقل اجتناب نکنید و سعی کنید که او را در مکالمات شرکت دهید.
• سعی کنید که خواسته‌های بیماران را درک کنید و در صورت امکان به خواسته‌های آن‌ها عمل کنید.

7.     تشویق کردن بیماران به انجام اقداماتی بهداشتی

افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است در برابر شستشو، تعویض لباس و سایر اقدامات بهداشتی از خود مقاومت نشان دهند. از طرفی آن‌ها تمایل دارند که کارهای شخصی بهداشتی خود را مطابق با روتین گذشته انجام دهند. مراقبت کنندگان بیماران مبتلا به فراموشی می‌توانند بیماران را به انجام کارهای زیر تشویق کنند تا هم اعتماد به نفسشان را افزایش دهند، هم توانایی آن‌ها را برای انجام کارهای روزمره چندین برابر کنند.

• کارهای شخصی مانند مسواک زدن را به همراه بیماران انجام دهید.
• در صورت نیاز به بیمار کمک کنید تا اصلاح صورت را انجام دهد.
• لباس‌هایی که قرار است فرد بیمار در طول روز بپوشد را به ترتیب بچینید.
• زمان بیشتری را به بیماران جهت انجام اقدامات بهداشتی اختصاص دهید.

8.     ایمن نگه داشتن بیماران مبتلا به آلزایمر

مراقبت کننده از بیمار باید قبول کند که شرایط بیمار با گذشته متفاوت است و باید برای مراقبت از او زمان بیشتری بگذارد؛ اما باز هم مراقبت‌کنندگان نمی‌توانند در هر زمان و هر لحظه همراه بیماران باشند و این موضوع ایجاب می‌کند که از بروز حوادث مختلف با ایمن نگه داشتن بیماران مبتلا به آلزایمر کمک کنند. گاهی اوقات تغییراتی که در اثر این بیماری در افراد رخ می‌دهد می‌تواند آن‌ها را در معرض خطرات زیادی قرار دهد.  می‌توانید روی گوشه‌های تیز مبلمان وسایل ایمنی قرار دهید. نوارهای رنگی روشن در لبه پله‌ها بگذارید تا در هنگام پایین و بالا رفتن از پله‌ها به این نوارهای رنگی توجه داشته باشند. روی اجاق گاز قفل ایمنی نصب کنید. کفش‌های محکم و ایمن را برای بیمار تهیه کنید. اگر فرد بیمار هنوز رانندگی می‌کند، به او گوشزد کنید که ممکن است رانندگی برای او خطرناک باشد.

نکات مهم برای مراقبت‌کنندگان از بیماران آلزایمری

تغییراتی که در بیماران مبتلا به آلزایمر ایجاد می‌شوند، می‌توانند برای شما نگران کننده باشند. شاید احساس کنید که باید تمام وقت و تلاش خودتان را برای مدیریت بیماران بگذارید و برای این کار نیز خودتان را فدا می‌کنید. متاسفانه برخی از مراقبت کنندگان از بیماران آلزایمری پس از مدتی خودشان نیز نیاز به مراقبت دارند. بنابراین، بهتر است که برای پیشگیری از خستگی جسمی و روحی خودتان حتما نکات زیر را در نظر بگیرید.

صحبت در مورد نگرانی‌ها و چالش‌های موجود

نگهداری و مراقبت از بیماران کار ساده‌ای نیست و تنش روحی و جسمی زیادی را به افراد وارد می‌کند. به عنوان مراقبت کننده از یک فرد دارای بیماری آلزایمر به شما حق می‌دهیم که نیاز به سخت گفتن با دیگران داشته باشند. بنابراین برای رفع نا امیدی و ترس‌های خودتان می‌توانید با دیگران صحبت کنید.

درخواست کمک از دیگران

اگر پدر یا مادر شما آلزایمر دارند و می‌خواهید از آن‌ها مراقبت کنید، همیشه این نکته را مد نظر داشته باشید که گاهی ممکن است نیاز داشته باشید که از دیگران کمک بگیرید. سعی کنید که وظایف خودتان را با دیگران به اشتراک بگذارید. برای خودتان یک زمان خالی جهت ورزش کردن در نظر بگیرید و از دیگران بخواهید که در آن زمان مراقبت بیمار شما باشند.

داشتن خواب کافی

برای مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر باید خواب کافی شبانه داشته باشید. هر شب به مدت 7 الی 9 ساعت خواب کافی داشته باشید تا سطح انرژی شما در طول روز افزایش پیدا کند. همچنین سعی کنید که حداقل به مدت 150 دقیقه فعالیت بدنی با شدت متوسط در هفته داشته باشید تا وضعیت جسمی شما نیز بهبود پیدا کند.

حمایت از سلامت روحی

به عنوان مراقبت کننده از یک بیماری که روز به روز ممکن است کارهای جدیدی انجام دهد، احتمالا در معرض افسردگی قرار می‌گیرید. اگر احساس می‌کنید که سلامت روان شما تحت تاثیر قرار گرفته است، می‌توانید با مراجعه به یک مشاور تخصصی برای کنترل اضطراب و افسردگی به خودتان کمک کنید.

چالش‌های مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر

مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر می‌تواند چالش‌های زیادی را به همراه داشته باشد که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به علائم افسردگی اشاره کرد. در واقع افرادی که متوجه بیماری خودشان می‌شوند، خیلی زود احساس شرمندگی و ناراحتی می‌کنند و این موضوع می‌تواند باعث ایجاد افسردگی در افراد شود. علاوه بر آن، بیماران مبتلا به آلزایمر ممکن است پرخاشگر شوند و علائم بیماری دو قطبی را تجربه کنند. این شرایط کاملا طبیعی است و ناشی از بیماری آن‌ها است. کم کم با شدت گرفتن بیماری، میزان فراموشی بیماران مبتلا به آلزایمر افزایش پیدا می‌کند و این دسته از بیماران در معرض خطر گم شدن قرار می‌گیرند. باید حتما آدرس به همراه این بیماران باشد تا اگر روزی بدون دلیل از منزل خارج شدند و نتوانستند منزل را پیدا کنند، با وجود آدرس دیگران قادر به کمک کردن به آن‌ها باشند. فراموشی نام‌های اعضای خانواده نیز از دیگر چالش‌های نگهداری از فرد مبتلا به این بیماری است. بهتر است که برای یادآوری نام‌های اعضای خانواده، برای آن‌ها عکس تهیه کنید و در زیر هر یک از عکس‌های اعضای خانواده نام آن‌ها را بنویسید.

آیا آلزایمر می‌تواند دلیل مرگ باشد؟

بیماری آلزایمر در سنین مختلف در حال حاضر هفتمین علت مرگ و میر در جهان است. بسته به زمان تشخیص بیماری، طول عمر هر یک از بیماران مبتلا به آلزایمر متفاوت است. در صورتی که افراد در سنین بالای 80 سال بیماری خود را تشخیص دهند، ممکن است کمتر از 5 سال عمر کنند؛ ولی اگر این بیماری در سنین پایین‌تر تشخیص دهد، احتمال مرگ و میر آن نیز کاهش پیدا می‌کند و حتی ممکن است افراد پس از تشخیص بیماری به مدت 10 سال نیز عمر کنند. هنوز به طور دقیق مشخص نیست که آلزایمر چگونه باعث جلو انداختن زمان مرگ افراد می‌شود؛ اما به نظر می‌رسد که این بیماری به دلیل اینکه باعث مختل کردن عملکرد مغز می‌شود و نوعی زوال عقل محسوب می‌گردد، می‌تواند به مرور زمان مشکلات زیاد جسمی را به وجود آورد. امید است که در سال‌های آینده پیشرفت‌های چشمگیری برای درمان بیماری آلزایمر روی کار بیاید تا بتوان با خیالی آسوده این بیمار را حتی در سنین بالا درمان کرد و طول عمر افراد مبتلا به آلزایمر را افزایش داد.

آیا آلزایمر درد دارد؟

همانطور که علائم بیماری آلزایمر را به شما توضیح دادیم، این بیماری باعث ایجاد درد نمی‌شود و فقط عملکرد صحیح مغز را دچار مشکل می‌کند. بنابراین افرادی که این بیماری را تجربه می‌کنند، از نظر جسمی هیچ دردی را تجربه نمی‌کنند. فقط ممکن است از نظر روحی دچار مشکلات روحی خاصی همچون افسردگی، استرس و اضطراب و … باشند که باید حتما این علائم را کنترل کرد. بنابراین آلزایمر باعث ایجاد مشکلات جسمی و درد در بیماران مبتلا نخواهد شد و فقط افراد ممکن است با علائمی که در این مقاله به آن‌ها اشاره کردیم، مواجه شوند. بررسی دقیق علائم، درمان به موقع آلزایمر، مراجعه منظم به پزشک و در نظر گرفتن روش‌های درمانی مناسب به کنترل این بیماری کمک بسیار زیادی می‌کند.

 

آیا در جست‌وجوی اطلاعات کامل در مورد پارکینسون هستید؟ آیا می‌خواهید تمام ابعاد این بیماری عصبی پیچیده را بشناسید؟ ما در اینجا با نگاهی دقیق، به نشانه‌ها و علائم این بیماری پرداخته‌ایم. با ما همراه شوید تا به سوالات مهم شما درباره این بیماری پاسخ دهیم.

بیماری پارکینسون چیست؟

این بیماری یک اختلال عصبی است که باعث کاهش تولید دوپامین (یک ماده مهم در مغز) می‌شود. این بیماری با لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکت و مشکلات در حفظ تعادل شناخته می‌شود. اغلب در افراد بالای ۵۰ سال بروز می‌کند، اما ممکن است در سنین جوانی نیز ظاهر شود. مدیریت مناسب با داروها، فیزیوتراپی و در موارد پیشرفته، مداخلات جراحی، به کنترل علائم و افزایش کیفیت زندگی کمک می‌کند.

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون

علائم و نشانه‌های این بیماری در هر فردی به صورت متفاوت بروز می‌کند. بسیاری از افراد ممکن است فکر کنند که نشانه‌های اولیه این بیماری ناشی از عوامل طبیعی پیری هستند و این باعث می‌شود کمتر به دنبال راهکارهای پزشکی باشند. علائم ابتدایی معمولاً خفیف هستند و به نظر جدی نمی‌آیند. این نشانه‌ها اغلب از یک طرف بدن شروع به ظاهرشدن می‌کنند. حتی بعد از اینکه هر دو طرف بدن درگیر شد، علائم به طور معمول در همان سمتی که ابتدا ظاهر شده، شدیدتر می‌شوند. این امر نشان‌دهنده ضرورت توجه به سلامت و مراجعه به‌موقع به پزشک متخصص است تا از طریق راهکارهای مناسب، به بهبود و مدیریت مناسب این بیماری دست یابید. در ادامه علائم و نشانه‌های این بیماری را بررسی می‌کنیم:

لزرش (رعشه)

• یکی از علائم این بیماری، لرزش یا تکان‌خوردن است که عمدتاً از یک نقطه (انگشتان دست) آغاز می‌شود. این لرزش به‌ویژه در انگشت شست مشاهده می‌شود که حرکتی شبیه به شمردن سکه دارد، به طوری که انگشت به طرف جلو و عقب حرکت می‌کند. حتی در حالت استراحت نیز لرزش دست‌ها ادامه پیدا می‌کند. احساس لرزش به سایر اندام‌ها نیز سرایت کرده و در پاها، فک و حتی سر نیز قابل مشاهده است. عواملی مانند هیجان، استرس و خستگی ممکن است این لرزش را تشدید کنند.

اختلال در وضعیت تعادل

• در این بیماری، بدن خم می‌شود و مشکلات در حفظ تعادل و هماهنگی حرکات پیش می‌آید. این به معنای این است که فرد نمی‌تواند به راحتی اشیاء را در دست خود نگه دارد و هر لحظه ممکن است تعادلش را از دست بدهد و آن‌ها را بیندازد. همچنین، در این مرحله از بیماری، خطر سقوط و افتادن افزایش پیدا می‌کند که موجب پیدایش چالش‌ها و مشکلات در زندگی روزمره فرد می‌شود.

سفت‌شدن عضلات

• در بیماری پارکینسون، عضلات ممکن است سفت و خشک شوند. این مشکل می‌تواند در هر قسمتی از بدن اتفاق بیفتد و باعث دردناک‌شدن عضلات و محدودشدن دامنه‌ی حرکتی فرد بیمار شود.

برادیکنزی (آهسته‌شدن حرکات)

• با پیشرفت این بیماری، حرکات فرد به شدت کندتر می‌شود؛ این پدیده با نام «برادیکینزی» شناخته می‌شود. حالت کندشدن این حرکات باعث می‌شود حتی انجام کارهای ساده نیز برای فرد به یک چالش تبدیل شود. به این صورت که فرد کوتاه‌تر گام برمی‌دارد و در هنگام حرکت، احساس می‌شود که پاهای خود را بر روی زمین می‌کشد. بلندشدن از صندلی نیز به‌شدت برای او دشوار می‌شود. وقتی که می‌خواهد راه برود یا مسیر را تغییر دهد، حتی انجام این حرکات نیز برای او با مشکلاتی همراه است. در این حالت فرد احساس می‌کند که پاهایش سنگین است یا به زمین چسبیده است.

عدم توانایی انجام حرکات ناخودآگاه

• فرد ممکن است قدرت انجام حرکاتی که معمولاً بدون فکر انجام می‌شوند را از دست بدهد. این شامل انجام حرکات خودکار نظیر چشمک‌زدن، لبخندزدن یا تکان‌دادن دست‌ها می‌شود. این وضعیت موجب می‌شود که در زمان راه‌رفتن یا انجام فعالیت‌های روزمره، افراد دچار مشکل شوند و توانایی اجرای حرکات عادی خود را از دست بدهند.

تغییرات چهره‌ای

• به دلیل اختلال در کنترل حرکات صورت توسط سیستم عصبی، تغییرات در حالت‌های چهره برای افراد مبتلا به این بیماری چالش‌برانگیز می‌شود.

تغییر در نوشتار

• نوشتار نیز ممکن است دچار تغییرات شود؛ زیرا نوشتن برای افراد با این بیماری به دلیل لرزش دست‌ها و دیگر علائم ممکن است کار دشواری باشد. در هنگام نوشتن دست‌خط آن‌ها ریزتر از قبل می‌شود.

تغییر در گفتار

• در حین صحبت‌کردن، تغییرات صدا و نحوه صحبت نیز با مکث و تردید همراه است؛ صحبت‌کردن آرام‌تر و یکنواخت‌تر می‌شود. این تغییرات ممکن است بر تعاملات اجتماعی و ارتباطات فرد تأثیر بگذارد.

علل بیماری پارکینسون

این بیماری به دلیل ازدست‌رفتن سلول‌های عصبی در ماده سیاه مغز به وجود می‌آید. این سلول‌های عصبی مسئول تولید دوپامین هستند. دوپامین یک ماده شیمیایی است که نقش پیام‌رسانی بین بخش‌های مختلف مغز و سیستم عصبی را دارد و در کنترل و هماهنگی حرکات بدن نیز نقش دارد. آسیب یا از بین رفتن این سلول‌ها منجر به کاهش دوپامین در مغز می‌شود. این به این معناست که بخشی از مغز که مسئول کنترل حرکت است، به درستی عمل نمی‌کند و باعث می‌شود حرکات فرد کند و ناهنجار شود. در این بیماری از بین رفتن سلول‌های عصبی به صورت تدریجی اتفاق می‌افتد، اما علائم بیماری پارکینسون معمولاً زمانی شروع می‌شود که حدود 80٪ این سلول‌های عصبی در ماده سیاه از بین رفته باشند.

عوامل خطر پارکینسون دلایل بروز این بیماری را در زیر بررسی می‌کنیم:

۱. پیری

این بیماری معمولاً در سنین میانسالی یا پیری آغاز می‌شود. با پیشرفت سن، خطر ابتلا به پارکینسون افزایش می‌یابد. به عبارت دیگر، با عبور از مرز جوانی، ما در معرض خطر قرار می‌گیریم.

۲. وراثت

اگر یکی از اعضای خانواده به این بیماری مبتلا باشد، احتمال ابتلا به این بیماری در افراد خانواده افزایش می‌یابد. اما اگر تعداد زیادی از اعضای خانواده این مشکل را نداشته باشند، احتمال ابتلای شما به این بیماری کمتر خواهد بود.

۳. تأثیر جنسیت

جنسیت نیز در ابتلا به این بیماری مؤثر است، زیرا طبق‌ ‌‌آمار گفته شده مردان بیشتر از زنان به این بیماری مبتلا می‌شوند.

۴. تعامل با عوامل محیطی

افرادی که با سموم مختلف مانند علف‌کش‌ها و سموم دفع حشرات بسیار سروکار دارند ممکن است خطر ابتلا به این بیماری در آن‌ها افزایش پیدا کند. این نکته مهمی است و نشان‌دهنده اهمیت رعایت ایمنی و احتیاط هنگام قرارگیری در معرض این سموم است.

عوارض بیماری پارکینسون مشکلات ذهنی

در پیشرفت بیماری پارکینسون، ممکن است شخص با مشکلات شناختی، مانند دمانس یا زوال عقل روبه‌رو شود. این مشکلات به داروها کمتر پاسخ می‌دهند و در مراحل پیشرفته بیشتر به چشم می‌خورند.

وضعیت عاطفی

در مراحل اولیه، افراد ممکن است با افسردگی مواجه شوند. درمان افسردگی می‌تواند فرآیند مقابله با چالش‌های این بیماری را تسهیل کند. علاوه بر افسردگی، تغییرات عاطفی مانند ترس، اضطراب یا کاهش انگیزه نیز ممکن است در فرد بروز کند که پزشکان ممکن است از داروها برای درمان آن‌ها استفاده کنند.

مشکل بلع

با پیشرفت این بیماری، چالش‌هایی در عمل بلع پیش می‌آید. عمل بلع به دلیل کاهش توانایی عضلات فک و دهان مشکل‌آفرین می‌شود و بزاق به همین دلیل در دهان جمع می‌شود و ممکن است منجر به سرریز آب دهان گردد.

مشکلات مثانه

با پیشرفت این بیماری، ممکن است برخی افراد با مشکلات مثانه روبرو شوند. این مشکلات می‌توانند شامل عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکلات در فرآیند ادرارکردن باشند.

یبوست

یکی از چالش‌های رایج در این بیماران، مواجهه با یبوست است. این مسئله اغلب به دلیل کاهش حرکات دستگاه گوارش ایجاد می‌شود و می‌تواند بر کیفیت زندگی بیمار تأثیر بگذارد.

تغییرات فشار خون

بیمار در لحظات ایستادن، ممکن است دچار افت ناگهانی فشار خون (افت فشار ارتوستاتیک)، سرگیجه یا سبکی سر شود. این تغییرات می‌توانند بر فعالیت‌های روزمره تأثیر بگذارند.

مشکلات بویایی

در این بیماری، ممکن است توانایی شناخت بوها و یا تشخیص بوهای متفاوت از هم، برای فرد مبتلا مشکلاتی را ایجاد کند.

خستگی زودرس

یکی از چالش‌های آسیب‌زننده در این بیماری، حس خستگی زودرس است. این احساس به‌ویژه در انتهای روز، می‌تواند انرژی و توانایی فعالیت‌های روزمره را به سرعت کاهش دهد.

تجربه درد

در این بیماری، برخی از افراد ممکن است با درد در نقاط مختلف بدن روبه‌رو شوند. این مشکل، می‌تواند کیفیت زندگی فرد بیمار را تحت تأثیر قرار دهد.

اختلال در عملکرد جنسی

تغییرات در میل یا عملکرد جنسی ممکن است برای برخی از افراد مبتلا به این بیماری بروز کند.Top of Form

مشکلات در جویدن و فرآیند خوردن

در مراحل پیشرفته این بیماری، عضلات دهان تحت تأثیر قرار می‌گیرند و فرآیند جویدن به چالش کشیده می‌شود. این مسئله ممکن است باعث خفگی و کاهش توانایی در هنگام جویدن موادغذایی شود..

مشکلات خواب

افراد مبتلا به این بیماری اکثراً با مشکلاتی در زمان خواب مواجه هستند. این مشکلات شامل بیدارشدن‌های پی‌درپی در شب، بیدارشدن زودهنگام یا حتی خوابیدن در طول روز می‌شود.

پیشگیری از بیماری پارکینسون

تاکنون علت دقیقی برای این بیماری در منابع معتبر پزشکی بیان نشده است. بنابراین روش‌های اثبات شده برای جلوگیری از این بیماری همچنان در حال بررسی است. بر اساس باور دانشمندان، ژنتیک و عوامل محیطی در ایجاد این بیماری نقش دارند. به همین دلیل جلوگیری از تأثیرات آسیب‌زای محیطی می‌تواند در پیشگیری از بیماری مؤثر باشد.

تغذیه مناسب

استفاده از موادغذایی با فیبر بالا و مصرف مقدار مناسب آب، می‌تواند در مقابله با یبوست که در افراد پارکینسونی معمول است، کمک کند. انتخاب موادغذایی حاوی اسیدهای چرب امگا ۳ نیز در این راستا تأثیرگذار است.

ورزش هوازی

تحقیقات نشان می‌دهد که تمرینات هوازی باعث کاهش خطر ابتلا به این بیماری می‌شوند. فعالیت‌های ورزشی نه تنها سلامت عضلانی و انعطاف‌پذیری را تقویت می‌کنند بلکه به حفظ تعادل، کاهش افسردگی و اضطراب نیز کمک می‌کنند.

مصرف کافیئن

تحقیقات حاکی از آن است که افرادی که کافئین مصرف می‌کنند، کم‌تر ابتلا به این بیماری را تجربه می‌کنند. این مسئله نشان‌دهنده اهمیت تحقیقات بیشتر در این زمینه است.

عدم استفاده از روغن‌های سرخ‌کردنی

استفاده پی درپی از روغن‌های سرخ‌کردنی مثل روغن آفتابگردان، منجر به آزادشدن مواد شیمیایی سمی به نام آلدئیدها می‌شود. محققان بر این باورند آلدئیدها خطر ابتلا به بیماری‌های جدی چون پارکینسون، آلزایمر و برخی از انواع سرطان افزایش می‌دهند.

حفاظت از خود در برابر سموم

استفاده از علف‌کش‌ها، آفت‌کش‌ها و سموم دیگر، خطر ابتلا به بیماری‌های عصبی از جمله بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد. به همین دلیل به شدت توصیه می‌شود که در هنگام استفاده از این محصولات، از لباس محافظ استفاده کنید تا سلامتی خود را حفظ کنید.

مصرف فلاونوئیدها

فلاونوئیدها، گروهی از آنتی‌اکسیدان‌ها هستند که ممکن است در کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مؤثر باشند. این ترکیبات در موادغذایی نظیر توت، سیب، سبزیجات، چای سبز و انگور قرمز یافت می‌شوند.

مصرف زردچوبه

کورکومین، یک آنتی اکسیدان موجود در زردچوبه، ممکن است در کاهش خطر بیماری پارکینسون تأثیرگذار باشد. تحقیقات نشان داده‌اند که این ترکیب می‌تواند از چسبیدن پروتئین‌هایی که در این بیماری نقش دارند، جلوگیری کند.

تشخیص بیماری پارکینسون

برای تشخیص بیماری پارکینسون، هیچ تست خاصی وجود ندارد. متخصصان مغز و اعصاب، با بررسی جزئیات تاریخچه پزشکی، انتقال نشانه‌ها، علائم و اجرای معاینات بالینی و عصبی، تصمیم به تشخیص نهایی می‌گیرند. در بعضی مواقع، اجرای اسکن SPECT (توموگرافی کامپیوتری تک فوتونی) ضروری می‌شود که به آن اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) نیز گفته می‌شود. اما تصمیم اصلی توسط پزشک بر اساس تجربه و مشاهدات اعلام می‌شود. توجه داشته باشید بسیاری از افراد نیازی به اسکن DAT ندارند. پزشک ممکن است تست‌های مختلفی مانند آزمایش خون را انجام دهد تا اطمینان حاصل کند که سایر علل ممکن، برای علائم شما رد شده‌اند. روش‌های تصویربرداری از قبیل MRI، CT scan، سونوگرافی مغز و PET scan  نیز ممکن است برای کمک به تشخیص دیگر اختلالات مورد استفاده قرار گیرند. روش‌های تصویربرداری به طور کلی برای تشخیص بیماری پارکینسون مؤثر نیستند. پزشک، ممکن است داروهایی مانند کاربیدوپا-لوودوپا برای بیمار تجویز کند تا علائم بیماری پارکینسون درمان شوند. برای داشتن اثر بهتر، ضروری است که دوز دقیق و کافی این دارو تجویز گردد، زیرا مصرف دوزهای پایین بیشتر از یک یا دو روز اثرگذار نیستند. گاهی اوقات، زمان لازم است تا تشخیص بیماری پارکینسون مشخص شود. متخصصان مغز و اعصاب با ملاقات‌های منظم و ارزیابی علائم بیمار در زمان‌های مختلف، می‌توانند به تشخیص صحیح کمک کنند.

درمان بیماری پارکینسون

به منظور مدیریت بیماری پارکینسون، انواع درمان‌ها وجود دارد که به دسته‌های پزشکی، دارویی، خانگی و طب سنتی تقسیم می‌شوند. بسیاری از افراد برای کنترل علائم خود نیاز به درمان دارویی دارند. داروها به تحریک سلول‌های باقی‌مانده در جسم سیاه مغزی که دوپامین تولید می‌کنند، می‌پردازند. به عنوان مثال، داروهای لوودوپا در این مورد نقش مهمی ایفا می‌کنند. علاوه بر این، داروهای دیگر به نام داروهای ضد کولینرژیک می‌توانند با مهار استیل‌کولین‌ها، تعادل مواد شیمیایی در مغز را بهبود بخشند. پزشکان متخصص با ارائه برنامه درمانی شخصی‌سازی شده، قادر به کنترل بهتر روند بیماری برای هر فرد هستند. هنگامی که بیمار پارکینسون از داروها به‌صورت مداوم استفاده می‌کند تا کیفیت زندگی‌اش را حفظ کند، با پیشرفت بیماری، تغییراتی در پاسخ به درمان ایجاد می‌شود که به نام نوسانات حرکتی مشهور است. در این شرایط، متخصصان مغز و اعصاب به بررسی ساختارهای عمیق مغز افراد می‌پردازند تا به بهبود علائم این بیماری کمک کنند. یک روش موثر به نام تحریک عمیق مغز یا DBS وجود دارد که از الکترودهای کوچک برای اعمال نیروی الکتریکی استفاده می‌شود. این الکترودها به بخش‌های عمیق مغز متصل می‌شوند و با ایجاد تعادل در پیام‌های کنترلی، لرزش را کاهش می‌دهند. درمان‌های خانگی نیز در بهبود این بیماری مؤثر هستند که شامل ورزش و تغذیه سالم می‌شوند. انجام فعالیت‌های ورزشی به صورت منظم به افراد مبتلا کمک می‌کند تا تعادل و هماهنگی بدن خود را بهبود بخشند. اگرچه رژیم غذایی خاصی برای افراد مبتلا توصیه نمی‌شود، اما مصرف موادغذایی حاوی فیبر، نوشیدن آب به میزان کافی و مصرف میوه‌های غنی از آنتی‌اکسیدان مثل اسفناج برای رژیم غذایی بیماران مبتلا به پارکینسون مفید است. تای چی، یوگا و ماساژ نیز به عنوان درمان‌های حمایتی مورد توجه قرار می‌گیرند و در کاهش علائمی چون خستگی، درد و افسردگی تأثیرگذار هستند. همچنین، در طب سنتی، مصرف زیتون، روزانه ۱۴ عدد مغز بادام و قارچ گانودرما به عنوان انتخاب‌های مفید در رژیم غذایی افراد مبتلا به این بیماری توصیه می‌شوند. این اقدامات،‌ بهبودی و افزایش کیفیت زندگی افراد را حمایت می‌کنند. علاوه بر راهکارهای معمول درمانی برای این بیماری، محققان نیز در حوزه درمان‌های نوظهور و تجربی به تحقیق و پژوهش پرداخته و راهکارهای جدیدی را جهت مدیریت بهتر این بیماری معرفی می‌نمایند.

داروهای پارکینسون

ترکیبات دارویی می‌توانند در مدیریت مواردی مانند مشکلات در حرکت، راه رفتن و حتی لرزش به بیمار کمک کنند. این ترکیبات به افزایش مقدار دوپامین در سیستم عصبی کمک کرده یا به عنوان جایگزین آن عمل می‌کنند. در افراد مبتلا به این بیماری، مشاهده می‌شود که میزان دوپامین در مغز کاهش یافته است. البته، به دلیل عدم امکان تزریق مستقیم دوپامین به مغز، از داروها به عنوان راهکارهای جایگزین استفاده می‌شود. با شروع درمان این بیماری، اغلب مشاهده می‌شود که علائم بهبود می‌یابد، اما در طول زمان، اثرات داروها ممکن است کاهش یابد. با این وجود، هنوز هم می‌توانند به خوبی علائم را کنترل کنند. برخی از داروهای تجویز شده توسط پزشکان را در ادامه معرفی خواهیم کرد.

کاربی دوپا-لوودوپا

درمورد داروها برای این بیماری، یکی از گزینه‌های مهم استفاده از «کاربی دوپا-لوودوپا» است. این دارو مواد شیمیایی را به مغز انتقال می‌دهد و در آنجا به دوپامین تبدیل می‌شود. از یک ترکیب با نام «لوودوپا» به همراه «کاربی دوپا» برای محافظت از تبدیل سریع دوپامین در مغز استفاده می‌شود. این ترکیب علاوه بر کاهش احتمال حالت تهوع، اثرات جانبی نظیر افت فشار ارتوستاتیک را نیز کاهش می‌دهد. پس از شروع درمان با این دارو، ممکن است علائم بهبود یابد، اما در طول زمان اثرات دارو کاهش می‌یابد. علاوه بر این، برخی افراد ممکن است بعد از مصرف دوزهای بالاتر لوودوپا حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) تجربه کنند. پزشک متخصص مغز و اعصاب ممکن است برای جلوگیری از این اثرات، کاهش دوز دارو را توصیه کند.

Duopa

Duopa  یک داروی منحصربه‌فرد است که از کربیدوپا و لوودوپا تشکیل شده و به صورت مداوم از طریق تزریق لوله تغذیه‌ای به روده کوچک منتقل می‌شود. Duopa  برای افرادی که به کربیدوپا و لوودوپا هنوز پاسخ می‌دهند اما با نوسانات زیادی مواجه هستند و همچنین به‌خصوص برای کسانی که بیماری آن‌ها در مراحل پیشرفته تری قرار دارد، توصیه می‌شود. این دارو به صورت مداوم تزریق می‌شود زیرا باعث حفظ سطح ثابت کربیدوپا و لوودوپا در خون می‌شود. این روش نیاز به جراحی کوچک برای جایگذاری لوله دارد که ممکن است با خطراتی مانند پاره‌شدن لوله یا عفونت در محل تزریق همراه باشد. به همین دلیل،Duopa  به عنوان یک راه حل خاص و مؤثر در درمان این بیماری مورد استفاده قرار می‌گیرد.   بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن

آگونیست های دوپامین

در مقایسه با لوودوپا، آگونیست‌های دوپامین به دوپامین تبدیل نمی‌شوند و به جای آن اثرات دوپامین را در مغز شبیه‌سازی می‌کنند. این دسته از داروها در درمان علائم این بیماری تأثیر کمتری دارند، اما به دلیل داشتن دوام بیشتر، ممکن است به همراه لوودوپا برای تنظیم بهتر اثرات خاموش و روشن شدن لودوپا استفاده شوند. علاوه بر اینکه آگونیست‌های دوپامین ممکن است عوارض جانبی مشابه با کاربیدوپا-لوودوپا داشته باشند، ممکن است به وقوع توهم، خواب آلودگی، رفتارهای اجباری مثل بیش‌فعالی جنسی، قمار و افزایش اشتها منجر شوند. اگر تغییرات غیرمعمولی در رفتار بیمار خود مشاهده می‌کنید، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

مهار کننده های  MAO B

مهارکننده‌های MAO B از داروهایی مثل سلژیلین (Eldepryl، Zelapar)، rasagiline (Azilect)  و safinamide (Xadago) تشکیل شده‌اند. این ترکیبات با مهار آنزیم مونوآمین اکسیداز B (MAO B) در مغز، از هدررفتن دوپامین در مغز بیمار جلوگیری می‌کنند. افزودن کاربیدوپا-لوودوپا همراه با این داروها، خطر ایجاد توهم را افزایش می‌دهد. توصیه می‌شود این داروها به دلیل واکنش‌های جدی که اغلب نادر هستند، با اکثر داروهای ضد افسردگی یا مواد مخدر خاص ترکیب نشوند. قبل از مصرف هر داروی اضافی همراه با مهارکننده MAO B، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

آنتی کولینرژیک ها

آنتی‌کولینرژیک‌ها سال‌ها به منظور کنترل لرزش ناشی از این بیماری استفاده می‌شدند. بنزتروپین (کوژنتین) یا تری‌هگزیفنیدیل از جمله داروهای آنتی‌کولینرژیک هستند. با این حال، عوارض جانبی این دسته از داروها، از جمله اختلال در حافظه، گیجی، توهم، یبوست، خشکی دهان و اختلال در ادرار، اغلب بیشتر از مزایای کم آن‌ها است.

آمانتادین

آمانتادین، ممکن است به تنهایی توسط پزشکان برای کاهش علائم خفیف این بیماری در دوره‌های ابتدایی تجویز شود. همچنین، در مراحل بعدی بیماری، ممکن است با کاربی دوپا-لوودوپا ترکیب شود تا علاوه بر تسکین علائم، حرکات غیرارادی (دیسکینزی) ناشی از کاربی-دوپا-لوودوپا را کنترل نماید. عوارض جانبی ممکن است شامل ایجاد لکه‌های بنفش روی پوست، تورم مچ پا یا توهم باشد.

مهار کننده های  (COMT) Catechol O-methyltransferase

از جمله این دسته از مهارکننده‌ها، انتاکاپون (Comtan) است که به عنوان داروی اولیه این گروه شناخته می‌شود. این دارو، با مهارکردن آنزیمی که منجر به تخریب دوپامین می‌شود، تأثیر درمانی لودوپا را به مدت زمان بیشتری حفظ می‌کند. عوارض جانبی اصلی این دسته از داروها، افزایش خطر حرکات غیرارادی (دیسکینزی) است که اصطلاحاً از افزایش غلظت لودوپا ناشی می‌شود. عوارض جانبی دیگر شامل مشکلات مرتبط با لودوپا مانند اسهال می‌باشد. استفاده از تولکاپون (Tasmar) به دلیل خطرات جدی کبدی و نارسایی کبد، به صورت نادر توصیه می‌شود.

روش های جراحی

تحریک عمیق مغزی (DBS) یک روش جراحی است که در آن الکترودها در یک نقطه خاص از مغز قرار می‌گیرند. این الکترودها به یک ژنراتور متصل می‌شوند که در قفسه سینه، نزدیک به استخوان ترقوه، کار گذاشته شده است. این ژنراتور ایمپالس‌های الکتریکی را به مغز ارسال کرده و ممکن است علائم این بیماری را به طور قابل‌توجهی کم کند. پزشک می‌تواند شرایط بیمار را در صورت لزوم برای بهبود درمان بهینه کند. این جراحی خاص با خطراتی همچون عفونت، سکته یا خونریزی مغزی همراه است. برخی از افراد ممکن است با استفاده از سیستم DBS با مشکلاتی مواجه شوند که نیاز است برخی از قسمت‌های این سیستم تنظیم یا جایگزین شود. تحریک عمیق مغزی اصطلاحاً به افرادی که در مراحل پیشرفته‌تر این بیماری هستند و به لوودوپا پاسخ دارویی ناپایداری دارند، ارائه می‌شود. این روش موجب ثبات نوسانات دارویی، کاهش یا متوقف‌کردن حرکات غیرارادی (دیسکینزی)، کاهش لرزش، سفتی عضلات و بهبود کندی حرکت می‌شود. تحریک عمیق مغزی به عنوان یک راهکار موثر در کنترل پاسخ‌های نامنظم و نوسانات به لوودوپا یا در مواقعی که کنترل دیسکینزی با تنظیم دارویی بهبود نیابد، به‌کار می‌رود. علیرغم توانایی DBS در ایجاد فواید پایدار برای علائم این بیماری، این روش قادر به جلوگیری از پیشرفت بیماری نیست. به عبارت دیگر، این روش می‌تواند علائم را کنترل کند و پیشرفت طبیعی این بیماری را به تأخیر اندازد اما متوقف نمی‌کند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

افراد مبتلا به این بیماری، باید ارتباط نزدیک با پزشک خود داشته باشند تا یک برنامه درمانی برای آن‌ها در نظر گرفته شود که بتواند بیشترین تاثیر و کمترین عوارض جانبی را برای آن‌ها داشته باشد.

رژیم غذایی سالم

مطالعات نشان می‌دهد که تغییرات در رژیم غذایی می‌تواند در برخی از علائم این بیماری تأثیرگذار باشد. به عنوان مثال، مصرف غذاهای شامل فیبر، همچون میوه‌ها، سبزیجات و مصرف مایعات به‌ویژه آب به کاهش مشکلات یبوست مرتبط با این بیماری کمک می‌کند. مصرف موادغذایی حاوی اسیدهای چرب امگا 3 از دیگر ویتامین‌های موثر در این بیماری است. این اسیدها که در ماهی‌ها مانند ماهی سردابی یافت می‌شوند، ممکن است در بهبود عملکرد مغز و سیستم عصبی نقش مهمی داشته باشند.

ورزش

ورزش، یک محرک مثبت برای تقویت عضلات، افزایش انعطاف‌پذیری و بهبود تعادل است. همچنین، تأثیرات مثبت آن بر روحیه و کاهش احساس افسردگی و اضطراب قابل‌توجه است. ممکن است پزشک متخصص مغز و اعصاب، برای تهیه یک برنامه ورزشی مناسب، به شما توصیه کند که با یک فیزیوتراپیست متخصص همکاری کنید. همچنین، امکان دارد انتخاب ورزش‌های متنوعی مانند پیاده‌روی، شنا، باغبانی، رقص، ایروبیک آبی یا تمرینات کششی بر اساس علاقه‌ها و شرایط بیمار مؤثر باشد. در این بیماری، کاهش تعادل و دشواری در راه‌رفتن ممکن است مشکل‌ساز باشد. با انجام تمرینات ورزشی مناسب، می‌توانید به بهبود تعادل خود کمک کنید. در این راستا، توصیه‌های زیر نیز می‌تواند مفید باشد:

1. حرکت به آرامی و بدون شتاب.
2. قراردادن پاشنه پای خود به زمین قبل از شروع حرکت.
3. در صورت حس بی قراری، صاف بایستید.
4. هنگام پیاده‌روی، به جای نگاه کردن به پایین، به مقابل خود نگاه کنید.

مراقبت از حفظ تعادل

حتی یک فشار یا تکان کوچک می‌تواند تعادل بیمار را مختل کند. برای جلوگیری از افتادن، می‌توانید از توصیه‌های زیر استفاده کنید:

1. حرکت با الگوی حرف U: به جای چرخاندن بدن به صورت کامل، از الگوی حرکت حرف U استفاده کنید. این حرکت کمک می‌کند تا تعادل شما حفظ شود.
2. توزیع مساوی وزن: وزن خود را به طور مساوی روی پاهای خود بیندازید و خم نشوید.
3. حمل وسایل با دقت: در حین راه‌رفتن از حمل وسایل خودداری کنید تا احتمال افتادن به دلیل سنگینی وسایل کاهش یابد.
4. اجتناب از راه‌رفتن به عقب: به جای راه‌رفتن به عقب، تلاش کنید حرکاتتان را به سمت جلو متمرکز کنید تا از افتادن جلوگیری شود.

انجام فعالیت‌های روزانه

انجام فعالیت‌های روزانه برای افراد مبتلا به این بیماری ممکن است چالش‌برانگیز باشد، از جمله لباس‌پوشیدن، غذاخوردن، استحمام و نوشتن. با این حال، یادگیری تکنیک‌ها و روش‌های کمکی می‌تواند زندگی روزمره را برای آنها آسان‌تر کند.

روش‌های درمان حمایتی

استفاده از روش‌های حمایتی می‌تواند به کاهش علائم این بیماری، از جمله درد، خستگی و افسردگی، بسیار موثر باشد. این روش‌ها، زمانی که به عنوان تکمیل‌کننده درمان اصلی استفاده می‌شوند، می‌توانند کیفیت زندگی بیمار را بهتر کنند.

• ماساژ درمانی می‌تواند به کاهش فشارهای عضلانی و آرامش فرد کمک کند. این تکنیک بهبود توانایی حرکتی، کاهش درد و افزایش رفاه روحی را فراهم می‌کند. مهم است توجه داشته باشید که ممکن است هزینه‌های ماساژ تحت پوشش بیمه درمانی قرار نگیرد.
• ورزش تای چی یک نوع ورزش چینی با حرکات کند و آرام است که بهبود انعطاف‌پذیری، تعادل و قدرت عضلات را تقویت می‌کند. این روش می‌تواند به حفظ تعادل بیمار کمک کند. مزیت تای چی این است که برای همه گروه‌های سنی با شرایط جسمی مختلف قابل انجام است.
• با انجام حرکات کششی نرم در ورزش یوگا، انعطاف‌پذیری و تعادل افزایش می‌یابد. در این فرآیند، بیمار قادر خواهد بود اکثر حرکات را به تناسب توانایی‌های بدنی خود تنظیم کرده و بهبود را تجربه کند.
• تکنیک الکساندر، به تمرکز بر وضعیت عضلانی، تعادل و تفکر در مورد نحوه استفاده از عضلات می‌پردازد و می‌تواند فشار و درد عضلات را به طور قابل‌توجهی کاهش دهد. این رویکرد به بیمار کمک می‌کند تا با آگاهی از حرکات و وضعیت بدنی خود، بهبود را در تنظیم و کنترل حرکات احساس کند.
• مدیتیشن، یک فرآیند بی‌سر و صدا است که شما در آن ذهن خود را بر روی یک ایده یا تصویر متمرکز می‌کنید. این تمرین می‌تواند به کاهش استرس و درد کمک کرده و حالت روحی بیمار را بهبود بخشد و در نهایت حس مثبت و آرامش به شما منتقل کند.
• داشتن یک سگ یا گربه می‌تواند به افزایش انعطاف‌پذیری و حرکت بیمار کمک کند. همچنین، علاوه بر تحریک فیزیکی، به بهبود سلامت عاطفی و افزایش حس مثیت کمک می‌کند.

پارکینسون ارثی است؟

در حال حاضر، دلیل دقیق بروز این بیماری مشخص نشده است و افراد متخصص تصور می‌کنند که عوامل ژنتیکی و محیطی نقش مهمی در ایجاد این بیماری دارند. محققان در حال انجام مطالعاتی هستند تا علل احتمالی این بیماری مانند افزایش سن و تأثیرات برخی سموم محیطی را تأیید یا رد کنند. یکی از علل اصلی این بیماری، از بین رفتن سلول‌های عصبی تولیدکننده دوپامین است. مکانیسم دقیق این از بین رفتن هنوز مشخص نیست، اما ترکیبی از عوامل ژنتیکی و تغییرات محیطی می‌توانند باعث آن شوند. در این زمینه، فرض می‌شود که وجود یک ژن غیرطبیعی در ژنوم افراد ممکن است منجر به بروز این بیماری شود، اما هنوز مستندات کافی برای اثبات ارثی‌بودن این بیماری وجود ندارد. با این حال، در برخی افراد ممکن است این بیماری به صورت ارثی انتقال یابد. اهمیت این نکته آن است که افراد با سنین کمتر ممکن است با احتمال بیشتری بیماری را از اقوام خود به ارث برند. همچنین، بعضی افراد با علائم مشابه این بیماری ممکن است بیماری دیگری داشته باشند که با آزمایشات مشخص می‌شود. همانطور که اشاره شد، محققان بر این باورند که عوامل محیطی نیز می‌توانند بر این بیماری تأثیر بگذارند. استفاده از علف‌کش‌ها در کشاورزی، مواد شیمیایی دفع آفات و آلودگی هوا ناشی از ماشین‌های دودزا، ترافیک و فعالیت‌های صنعتی ممکن است عواملی باشند که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهند. به همین دلیل، نقش محیط در ایجاد این بیماری همچنان موضوعی برای تحقیقات است.

بیماری پارکینسون در جوانان، میانسالان و سالمندان

این بیماری با علائمی مانند لرزش، افت حرکتی، سفتی عضلات و مشکلات تعادل همراه است. این بیماری معمولاً در سنین بالاتر شروع می‌شود، اما در برخی از موارد می‌تواند در سنین جوانی نیز ظاهر می‌شود. این بیماری به طور عمده در افراد بالای ۵۰ سال ایجاد می‌شود، و با پیشرفت سن، شدت و پیشرفت این بیماری تدریجاً افزایش می‌یابد. در اغلب موارد، مشاهده علائم بیماری در افراد زیر ۵۰ سال و زیر ۲۰ سال بسیار نادر است. این وضعیت که به پارکینسون جوانان معروف است، بیشتر به دلیل اختلالات ژنتیکی ایجاد می‌شود. البته باید توجه داشت که در مقایسه با بسیاری از بیماری‌های دیگر که ژنتیک در آن‌ها نقش بسیار دارد، نقش ژنتیک در این بیماری ضعیف‌تر است. به همین دلیل، غربالگری ژنتیکی برای بررسی ابتلا به این بیماری کمتر رایج است. تحقیقات بیشتر در زمینه ارتباط این بیماری با عوامل ژنتیکی و زمینه‌های مختلف سنی در حال ادامه است تا تازه‌ترین دستاوردها در این زمینه به دست آید.

سطح‌­های مختلف و انواع بیماری پارکینسون

در مراحل اولیه‌ این بیماری، درمان فعلی می‌تواند به کنترل علائم کمک کند؛ اما با پیشرفت بیماری، اغلب اثربخشی درمان‌ها کاهش می‌یابد. نشانه‌های ابتدایی این بیماری معمولاً با ناتوانی در انجام فعالیت‌های روزانه و ایجاد مشکلات در کارهای روزمره همراه است. در ادامه به بررسی انواع مراحل این بیماری خواهیم پرداخت.

مرحله ابتدایی: لرزش و ضعف موضعی

در این مرحله، لرزش معمولاً یک سمت بدن، یک دست یا یک پای فرد را تحت پوشش قرار می‌دهد. ضعف، درد مفاصل و خستگی نیز همراه این لرزش ممکن است باشد.

مرحله میانی: سفتی، کندی و مشکلات حرکتی

در این مرحله، سفتی و کندی عضلات بیشتر می‌شود. افراد ممکن است با مشکلات در انجام کارهای روزمره، مانند نوشتن یا مسواک‌زدن روبه‌رو شوند. تغییر در نوشتار و مشکلات تعادلی نیز از دیگر علائم این بیماری است.

مرحله پیشرفته: افزایش علائم و ناتوانی

در این مرحله، علائم افزایش می‌یابند. لرزش بدن شدیدتر می‌شود و انقباضات عضلات نیز افزایش می‌یابند. فرد ممکن است نیاز به ویلچر داشته باشد و در موارد خاص، به بستری‌شدن مجبور باشد. این مرحله پس از مدت طولانی از تشخیص بیماری بروز می‌کند. این مراحل نشان‌دهنده تدریجی بودن پیشرفت این بیماری می‌باشد که  از لرزش اولیه تا ناتوانی وابسته به مراحل مختلف زندگی فرد است. علاوه بر سطوح مختلف این بیماری، موارد نادری نیز وجود دارند که منجر به ایجاد انواع خاصی از پارکینسونیسم می‌شوند. پارکینسونیسم به‌عنوان یک اصطلاح کلی برای توصیف علائمی مانند لرزش، کندی حرکت و سفتی عضلات در افراد استفاده می‌شود. پارکینسون، که شاید شناخته‌شده‌ترین نوع پارکینسونیسم است، یکی از این موارد است. در ادامه، به انواع نادر دیگر با علل خاصی که سبب ایجاد آن‌ها می‌شود، اشاره می‌کنیم.

پارکینسون ناشی از دارو

این نوع پارکینسونیسم بعد از مصرف برخی داروها ایجاد می‌شود، به‌ویژه داروهای ضد روان‌پریشی. علائم معمولاً پس از قطع مصرف داروها ظاهر می‌شوند.

اختلالات پیش‌رونده در مغز

بیماری‌هایی مانند پیشرفت آتروفی پیش‌رونده سیستم‌های مختلف، فلج پیش‌رونده هسته‌ای و کورتیکوبازال دژنراسیون (CBD) از این دست موارد هستند. CBD  یک بیماری نادر و پیش‌رونده است که سیستم اعصاب مرکزی را تخریب می‌کند.

بیماری‌های عروق مغزی

بیماری‌هایی که با سکته‌های کوچک در بخش‌های مختلف مغز همراه است می‌توانند منجر به پارکینسونیسم شوند.

راه­‌های پیشگیری از ابتلا به بیماری پارکینسون

تأثیر غذاها بر بیماری پارکینسون

برخی تحقیقات نشان می‌دهد که نوع غذای مصرفی می‌تواند بر میزان مقاومت بدن در برابر این بیماری تأثیرگذار باشد. افرادی که از میوه‌ها، سبزیجات متنوع و غنی از فیبر استفاده می‌کنند، به نظر می‌رسد میزان مقاومت بیشتری در برابر این بیماری داشته باشند. همچنین، مصرف روغن‌های حاوی امگا ۳ و ماهی در رژیم غذایی می‌تواند به عنوان یک عامل محافظتی در این خصوص مطرح شود.

تأثیر گوشت قرمز و لبنیات

مصرف زیاد گوشت قرمز و فرآورده‌های لبنی ممکن است باعث افزایش خطر ابتلا به این بیماری شود. بنابراین، مدیریت مصرف این مواد نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

تحقیقات بیشتر

گرچه هنوز راهکارهای قطعی برای جلوگیری از این بیماری کشف نشده است، اما تغییرات در رژیم‌غذایی می‌تواند نقش مهمی در مقاومت بدن نسبت به این بیماری ایفا کند. تحقیقات بیشتر در این زمینه نیاز است تا بتوانیم راهکارهای موثرتری برای پیشگیری از این بیماری را ارائه دهیم.